Net even anders

Iets meer dan twee jaar na mijn studiebezoek aan New York University heb ik opnieuw de kans onderzoekservaring op te doen in het buitenland. Ook deze keer gaat de reis naar New York, de staat New York welteverstaan. In het noorden van die staat, op meer dan 500 km ten noordwesten van New York City, ligt Rochester. En in Rochester is niet alleen een universiteit gevestigd, maar ook het aan die universiteit gelieerde Mount Hope Family Center waar behandeling van en onderzoek naar kindermishandeling hand in hand gaan.
Vanuit Amsterdam gaan er geen directe vluchten naar Rochester. Ik moest dus ergens overstappen. Die overstap was het perfecte excuus om nog een paar dagen in New York City door te brengen. Omdat de 'winter break' van de universiteit nog niet ten einde was, waren veel mensen die ik twee jaar geleden heb leren kennen niet in de stad toen ik er was. Gelukkig vond Erdoo mijn komst naar New York genoeg reden om vanuit Washington DC een paar dagen naar de stad te komen die ze zo mist sinds ze er niet meer woont. Vanwege de sneeuw die zaterdagavond in New York was gevallen was mijn vlucht vertraagd en kwam ik dus pas zondagavond in New York aan. In het restaurant waar Erdoo en ik na mijn aankomst naartoe gingen werd ik er meteen weer aan herinnerd wat voor smeltkroes van culturen de stad is: Aziatisch eten op onze borden, foto's uit Afrika aan de muren en live salsamuziek in onze oren; welcome to New York! Na een lychee martini begon de jetlag er goed in te hakken. Ik vrees dat als Erdoo niet bij me was geweest ik pas bij het eindstation van de metro weer wakker was geworden... De volgende dag kon ik pas goed zien dat de stad er onder een laagje sneeuw toch net even anders uitziet. Na een bezoek aan het Museum of Natural History maakten we een wandeling door een besneeuwd Central Park. Ook - of misschien wel juist - in het wit blijft dit een van de mooiste plekken in de stad. Er waren deze keer weliswaar geen roeiende of picknickende mensen te zien, maar de joggers, tuktuks en koetsjes maakten ook in deze kou nog steeds hun vertrouwde rondjes door het park. 's Avonds gingen we op bezoek bij drie vriendinnen van Erdoo in Queens. De volgende dag was het voor Erdoo alweer tijd om terug naar huis te gaan. Na een gezellig ontbijt hadden we gelukkig nog even tijd om een stop te maken bij Brooklyn Industries. Ook zonder Erdoo zou ik daar vast en zeker wel naar binnen zijn gegaan (het was tenslotte sale), maar voor het maken van een keuze uit zoveel leuke jurkjes is het wel fijn als iemand je kan helpen kiezen. Ik had daarna nog de hele middag om van nog meer bekende plekken te zien hoe ze er in hun winterjas uitzien; Washington Square en de High Line waren schitterend om te zien! Ook met deze vrieskou was de rij bij het TKTS loket onverminderd lang. Net als ik wilden al die mensen maar een ding: tickets voor Broadway met fikse korting. Het wachten werd voor mij beloond met een ticket voor een musical die ik al heel lang graag wilde zien: Chicago! Ik had stiekem gehoopt daarin een van mijn jeugdidolen in een andere hoedanigheid te kunnen zien, maar de rol van Roxy werd die avond helaas niet door Mel B gespeeld. Dat was echter niet iets om teleurgesteld over te zijn, want de musical was van begin tot eind geweldig. Dan klinken 'All that jazz' en de 'Cell block tango' toch net even anders dan wanneer ik het zelf zing...
Woensdag vloog ik vanuit New York naar Rochester. De reis naar het vliegveld en de security check duurden bij elkaar langer dan de vlucht. Op het kleine vliegveld was het niet moeilijk om Fred Rogosh, de professor die me kwam ophalen, te vinden. Hij had een heel pakket aan folders over de regio voor me verzameld bij de tourist information op het vliegveld en ik voelde me meteen heel welkom. Fred zou me de universiteit en het family center laten zien en dan zou ik mijn intrek nemen in een kamer die ik via airbnb had gevonden. Maar dat liep net even anders. Nog voordat we goed en wel de parkeerplaats af waren vertelde Fred me dat "iedereen" zich zorgen maakte over de locatie waar ik een kamer gehuurd had (dat hij met "iedereen" werkelijk bijna alle collega's bedoelde merkte ik daags erna bij het voorstelrondje), vanwege de onveilige buurt en het geïsoleerde pad waarover ik van daaruit elke dag van en naar het family center zou moeten lopen. Als hij het bij die mededeling had gelaten zou ik me meteen een stuk minder welkom hebben gevoeld, maar niets was minder waar. Er was namelijk een alternatief: op de derde verdieping van het huis van Sheree Toth, de andere professor met wie ik ga samenwerken, stond een appartement leeg met een eigen keuken en badkamer en daar zou ik de komende weken kunnen verblijven. Van dat aanbod besloot ik dankbaar gebruik te maken. Fred's taak om tijdens Sheree's vakantie op het huis en de kat te passen kon ik ook gelijk overnemen. En zo zit ik nu dus al een paar dagen samen met Kendell de kat in een huis waarvan ik de eigenaren nog niet persoonlijk ontmoet heb.
De eerste werkdagen bij het Mount Hope Family Center waren overweldigend wat betreft het aantal nieuwe mensen met wie ik kennis heb gemaakt en alle informatie die op me afkwam. In die eerste dagen is het me wel al meteen duidelijk geworden dat ik hier ondanks de korte tijd dat ik hier zal zijn ongetwijfeld veel gedaan ga krijgen en veel ga leren. Er vielen me meteen een paar dingen op die hier net even anders gaan dan in Leiden of op NYU. Zo hebben ze hier voor het hele centrum één persoon die verantwoordelijk is voor de werving en één iemand die verantwoordelijk is voor de registratie van proefpersoonnummers. Het scheelt voor de onderzoekers natuurlijk enorm als ze zich daar niet druk over hoeven te maken en bovendien hoeft dan niet in elk onderzoek het wiel opnieuw te worden uitgevonden. Een nog veel aangenamer verschil en iets wat ik het liefst meteen zou willen introduceren op onze afdeling in Leiden: op vrijdagochtend een uur yogales voor medewerkers, aangeboden door de universiteit. Dat ik daar ook bij aan mocht sluiten liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Heerlijk om tussen het werk door even te kunnen ontspannen en het hoofd leeg te maken. Na dat uur kon ik er weer helemaal tegen.
Met de kou waarvoor ik meermaals gewaarschuwd ben, valt het tot nu toe gelukkig goed mee. Vandaag kon ik dan ook een wandeling over het sfeervolle Park Avenue maken zonder mezelf al te dik in te hoeven pakken. Hoewel deze stad net even anders is dan New York City, weet ik zeker dat ik ook hier een hele leuke tijd tegemoet ga.