Wijze lessen

Inmiddels ben ik precies drie weken in de VS, waarvan alweer dik twee weken in Rochester. De tijd vliegt voorbij, wat enerzijds heel fijn is omdat het betekent dat ik het goed naar mijn zin heb, maar mij anderzijds ook zo nu en dan lichte paniek bezorgt als ik denk aan wat ik allemaal gedaan wil krijgen in die korte tijd. Maar als ik dan kijk naar wat ik al gedaan heb, heb ik er wel vertrouwen in dat het lukt. Een aantal van de dingen van mijn to-do-list heb ik in de afgelopen weken namelijk al kunnen afstrepen: we hebben twee studenten aangenomen als assistenten op het project, de computers waarop zij zullen gaan werken staan klaar met de benodigde software en een tweede scherm voor het bekijken van de video's, de handleiding voor het coderen ligt klaar, de video's voor de betrouwbaarheidsrit zijn door mij al getranscribeerd, de eerste trainingsbijeenkomst staat gepland en de formulieren van de test die ik wil gebruiken als maat voor taalvaardigheid zijn gecheckt.

Naast al dat harde werken heb ik ook weer veel geleerd, zowel op als buiten het werk. Zo leerde ik...
...dat juist de video's die het minste tijd kosten om te transcriberen (omdat de moeder heel weinig zegt tegen het kind) het moeilijkst zijn om naar te kijken. Natuurlijk wist ik dat het niet altijd mee zou vallen om met videomateriaal van mishandelende gezinnen te werken, maar wat dat inhoudt wordt pas goed duidelijk als je echt met de neus op de feiten wordt gedrukt.
...dat het verschil tussen arm en rijk in Rochester groot is. Het 'family center' ligt niet op de universiteitscampus, maar midden in de wijk waar veel gezinnen vandaan komen die van de services van het center gebruikmaken. Het contrast van die buurt met de buurt waar ik woon is enorm. Ook downtown is het contrast duidelijk zichtbaar. Rondom het busstation hingen veel mensen doelloos rond op straat, terwijl ik me een paar honderd meter verderop in de wijk rondom de Memorial Art Gallery in een totaal andere wereld waande.
...dat iedereen hier wel iemand kent voor wie de effecten van de inauguratie van Trump een directe impact hebben. Zo is er een collega van wie de echtgenoot klimaatonderzoek doet en niet weet of zijn volgende project nog wel doorgaat en een andere collega van wie beide ouders vrezen dat ze verplicht met vervroegd pensioen moeten nu Trump een 'job freeze' voor banen bij de overheid heeft afgekondigd.
...dat de ene winter de andere niet is. Hoewel het inmiddels wel wat kouder is dan toen ik hier aankwam heb ik me laten vertellen dat het nog steeds 'mild' is vergeleken met eerdere winters. Mijn snowboots heb ik vandaag wel voor het eerst gebruikt bij een mooie wandeling in Mendon Ponds Park, waar ik met collega Rachel naartoe ben geweest. Pas toen we even gingen zitten om te pauzeren merkten we hoe koud het was. Er zat dus niets anders op dan verder te wandelen over de besneeuwde paden langs de (deels) bevroren 'ponds'.
...dat het principe dat er bij een feestje waarbij iedereen iets te eten meeneemt altijd veel te veel overblijft niet alleen in Nederland maar ook in de VS geldt. Afgelopen dinsdag was er een heuse 'welcome reception' voor mij georganiseerd. Hoe meer de woonkamer gevuld raakte met collega's, hoe meer de tafel gevuld raakte met allerlei lekkers. En daar bleef na een gezellige avond met collega's bij een knapperend haardvuur dus een heleboel van over. Door iedereen een doggy bag te laten vullen bij het weggaan hoefde er gelukkig niets weggegooid te worden.
...dat er tussen de eerste camera obscura en de huidige digitale camera heel wat verschillende fotografie-technieken de revue hebben gepasseerd. In het George Eastman House was niet alleen veel informatie te vinden over de geschiedenis van fotografie in het algemeen en Kodak in het bijzonder, maar ook een mooie tentoonstelling waarin digitale fotografie centraal stond.
...dat Chardonnay niet altijd droog hoeft te zijn. Tijdens een gezellige middag wijn proeven aan de oevers van Seneca Lake met een aantal promovendi proefden we naast de Rieslings waar deze streek vooral bekend om staat ook een aantal semi-dry Chardonnay's. Bij alle drie de wijnhuizen die we bezochten hadden we prachtig uitzicht over het meer en bij een wijnhuis konden we zelfs buiten in de zon zitten met onze wijnen.
...dat een sportwedstrijd een onverwacht fanatisme in mensen los kan maken. Sheree is groot fan van de Pittsburgh Steelers. Dat vermoeden had ik al bij het zien van de vele Steelers parafernalia door het hele huis. Bovendien heet zelfs de hond Steeler, dus er waren wel wat tekenen van fanatisme aanwezig. Dat ze echter zo op zou gaan in de wedstrijd had ik niet verwacht. Toen de stand 9-27 was kon Sheree het niet meer aanzien en heeft ze de tv uitgezet. Helaas werd de wedstrijd gewonnen door de New England Patriots en staan zij en niet de Steelers volgende week in de finale van de Super Bowl.
...dat Amerikanen (in elk geval hier in Rochester) verknocht zijn aan hun auto. Dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat de bussen niet heel frequent rijden en de wegen niet echt zijn ingericht op fietsers. Het aantal fietsers dat ik hier tot nu toe heb gezien is letterlijk op een hand te tellen. Maar het wordt automobilisten ook wel erg makkelijk gemaakt, er zijn zelfs drive-thru pinautomaten waardoor je ook daarvoor je auto niet meer uit hoeft.
...dat de afstand tussen bushaltes hier veel kleiner is dan in Nederland. Een keer gas geven en we stonden alweer bij de volgende halte. Zelfs als je geen auto hebt hoef je dus niet ver te lopen.
...dat er een nog comfortabelere manier van boodschappen doen bestaat dan zelfscannen bij Albert Heijn. Als je hier met je karretje bij Trader Joe's aan de kassa komt worden de boodschappen niet alleen gescand maar ook direct ingepakt in stevige bruine papieren zakken. De kassières zijn hier zo ervaren in dat ze er altijd voor zorgen dat er geen boodschappen geplet raken en het gewicht ook nog eens goed over de tassen verdeeld wordt.
...dat M.C. Escher tot ver over de Nederlandse landsgrenzen bekend is, maar niet iedereen weet dat hij een Nederlander is. Toen ik hoorde dat er een Escher-tentoonstelling in de Memorial Art Gallery was, gaf ik meteen al aan dat ik daar graag naartoe wilde. Michelle, die met me mee ging, kwam er echter pas bij de tentoonstelling achter dat hij uit Nederland kwam.

Als ik in de komende weken weer net zoveel kan doen en kan leren als de afgelopen weken komt het helemaal goed.