Meer dan therapie alleen

Natuurlijk zijn we nog steeds volop bezig met de therapieen en proberen in de laatste werkweken nog alles eruit te halen wat erin zit, maar daarnaast hebben we in de afgelopen week ook veel andere dingen gedaan.

Zo hebben we in Winneba Kwesi, de baby die we in een van de eerste weken bezocht hebben en wiens moeder doof is, gescreend om uit te vinden of hij misschien ook doof is. We hebben zijn reacties op verschillende geluiden geobserveerd. Aan het openen van de ogen, het draaien van het hoofd of schrikreacties was duidelijk te zien dat hij de geluiden hoorde. We kwamen er nu ook achter dat Cynthia pas op 6-jarige leeftijd doof is geworden als gevolg van de mazelen en niet, zoals ons eerder verteld was, vanaf haar geboorte doof is. In dat geval is er voor Kwesi sowieso geen vergrote kans op doofheid. Ondanks dat was het wel interessant om bij zo'n jong kind eens de reacties op geluid te observeren. Bovendien hebben we de familie nogmaals advies kunnen geven om de spraak-taalontwikkeling zo normaal mogelijk te laten verlopen. En alleen al om Kwesi weer eens te zien en te zien hoeveel hij gegroeid is (zie foto) was het het bezoekje waard.

Op initiatief van Nina en Britta heeft Elise, de fysiotherapeute uit de kliniek in Buduburam, deze week een bezoek gebracht aan Mabla, Nina's patientje van de Father John School. Mabla is 9 jaar en werd tot nu toe steeds door haar moeder gedragen. Elise heeft nu gezegd dat Mabla zal kunnen leren lopen als er elke dag met haar geoefend wordt. De moeder was heel blij om dat te horen. Het was uit pure onwetendheid en onzekerheid dat zij Mabla nog steeds droeg, maar lang zou ze dat niet meer kunnen volhouden. Voor haar therapie heeft Nina Elise's advies natuurlijk meteen opgevolgd. Het was geweldig om Mabla te zien lopen (zie foto) en vooral om te zien hoeveel plezier zij er zelf in had! Zo zien jullie dat we naast logopedie ook nog een klein beetje aan fysiotherapie doen.

Donderdag heb ik enkele medewerkers van het Centre for Hearing and Speech Services geobserveerd bij het uitvoeren van de bloktest. Ik was aangenaam verrast door de goede manier waarop er contact werd gelegd met het kind. Helaas kon het kind de aandacht niet lang genoeg vasthouden om het hele onderzoek in een keer af te kunnen ronden en zal ze volgende week nog eens terug moeten komen. Na afloop heb ik mijn feedback besproken. Ik vond het goed om te merken dat ze echt openstonden voor mijn adviezen en was blij om te horen dat ze deze methode zo fijn vinden, dat ze van plan zijn deze in de toekomst nog vaak te gaan gebruiken.

In Buduburam hebben we op vrijdag een workshop voor de leraren gegeven. Deze is heel goed verlopen. De leraren waren erg geinteresseeerd, deden goed mee en hadden goede ideeen. We hopen dat ze de adviezen die ze van ons hebben meegekregen (met name om in de klas meer te spreken!) zullen toepassen in hun lessen.
Op zaterdag was het de beurt aan de ouders voor een workshop. In Kasoa hebben we tevergeefs op de ouders gewacht. Vermoedelijk is er iets mis gegaan in het informeren van de ouders. Helaas zal ik daardoor voor mijn vertrek geen workshop meer kunnen geven aan de ouders hier. We hebben de tijd wel nuttig besteed. We hebben namelijk Ebenezer en zijn familie bezocht. Hij is een van mijn patientjes voor wie ik bij ons vorige bezoek aan Kasoa geen energie meer over had om ernaartoe te fietsen. Met de auto was dat nu natuurlijk geen probleem, al werden we minstens zo erg door elkaar gerammeld als op de fiets, toen we over de hobbelige wegen naar zijn huis reden. Ik stond ervan te kijken hoeveel kinderen hier rondrenden (vermoedelijk allemaal broertjes en zusjes van Ebenezer)en hoe verlegen Ebenezer ineens was, terwijl hij op school best brutaal kan zijn. Via Saka, onze Fante-tolk, heb ik aan de oudste zus informatie gegeven en vragen gesteld. Nu heb ik tenminste alle families van mijn patienten uit Kasoa persoonlijk gezien.
Tussen ons bezoek aan Kasoa en de workshop in het kamp hebben we met Steve (een Amerikaanse medewerker van het Liliane Fonds die voor de school werkt) geluncht in een ´chop bar´ in Buduburam. De menukaart was zeer gevarieerd: rijst met 1 kippenpoot, rijst met 1 kippenpoot en 1 ei, rijst met 2 kippenpoten of rijst met 2 kippenpoten en 1 ei. Haha! Tijdens de lunch kregen we van Steve spontaan het geweldige aanbod dat hij ons op 22 december (dat is nog maar minder dan 4 weken...) wel naar het vliegveld wil brengen. Daar zijn we superblij mee en het is heel fijn dat we ons er nu niet meer druk over hoeven te maken hoe we dat gaan regelen.
Het bleek zich geloond te hebben dat we de ouders in het kamp vrijdagmorgen allemaal persoonlijk zijn gaan uitnodigen voor de workshop. Uiteindelijk zijn er drie zeer betrokken familieleden gekomen (zie foto), zij het 20 minuten of meer na de afgesproken tijd. Er was goede discussie tussen de ouders onderling en ze waren erg blij met de adviezen voor de communicatie die wij hen hebben gegeven. Toen we na afloop nog stonden na te praten, kwam er nog een vader aanlopen, die wel heel veel te laat was (bijna 2 uur!). We hebben beloofd hem, net als de andere ouders die niet bij de workshop waren, de informatie op papier mee te geven.
Mijn therapie aan Ebenezer werd deze week ineens onderbroken door de komst van Agnes en Quartey. Zij hadden bloemen geplukt waarmee ze eerst Katrin´s haar hadden versierd en daarna moest ik er uiteraard ook aan geloven. Van de prachtige creatie van deze twee kapstertjes in de dop hebben we natuurlijk foto´s gemaakt, waarna ik de therapie voor Ebenezer weer heb voortgezet.
Ik was erg blij om op vrijdag eindelijk JU te zien. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven dat het nog zou gaan functioneren om hem therapie te blijven geven, ondanks dat hij niet meer naar school komt, maar nu bleek de boodschap bij de familie dan toch te zijn overgekomen. Hopelijk blijft het de twee weken dat ik nog werk goed gaan en komt hij steeds zelf op de afgesproken tijd. Dan kan ik hem toch nog wat meegeven aan spraak en taal, waar hij op een eventuele andere school zeker profijt van zal hebben.

Met de stoffen die we bij de batikworkshop in Cape Coast zelf gemaakt hebben, zijn we deze week naar de 'tailor' gegaan. Het was niet zo makkelijk om uit de vele modellen te kiezen. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een haltertop met korte rok. Onze maten werden heel nauwkeurig opgemeten (zie foto), dus dat geeft vertrouwen dat we over een week vakkundig genaaide, goed passende Afrikaanse kleding kunnen afhalen uit onze zelfgemaakte stof. Ik ben benieuwd...

Behalve naar mijn batikkleren ben ik natuurlijk ook weer erg benieuwd naar wat er bij jullie zoal gebeurt en ik hoop dan ook weer veel leuke reacties te kunnen lezen.

Heel veel groetjes uit een nog steeds superzonnig Ghana!
Marielle