Druk druk druk

Nu de tijd steeds meer begint te dringen, hebben we het steeds drukker met allerlei dingen die we nog voor ons vertrek gedaan willen hebben.

In Buduburam lopen de meeste therapieen nog steeds goed. Vooral de jongste patientjes blijven me verbazen over hoe snel zij vooruitgaan. Met Cross heb ik deze week articulatieoefeningen gecombineerd met het kleuren van een kleurplaat. Het was ongelooflijk om het contrast te zien tussen dit normaal zo drukke meisje, die nu vol concentratie zat te kleuren. Deze week is me duidelijk geworden waarom ik JU vorige week niet gezien heb. Hij (ca. 14 jaar) heeft seksuele handelingen verricht voor de ogen van een klasgenootje van ca. 4 jaar. Wat het leren betreft is hun niveau ongeveer gelijk, maar dat neemt niet weg dat hij op ander gebied ver voor is in zijn ontwikkeling. Ter bescherming van de andere leerlingen is nu besloten naar een passende school voor JU te zoeken en hem tot die tijd niet meer (zoals eerder de bedoeling was) op de School for the Deaf te laten blijven. Ik sta volledig achter deze beslissing, naar heb wel aangeboden de therapie voort te zetten. Zowel de schoolleiding als de familie waren hier heel blij mee. Helaas is hij bij de eerste afspraak niet komen opdagen. Hopelijk lukt het volgende week wel. Emma, over wie ik vorige week al schreef, heeft helaas besloten om niet door te gaan met haar therapie. De reden is mij niet helemaal duidelijk, maar ik respecteer haar keuze. Die keuze heb ik ook aan Blamasee voorgelegd, maar die wilde overduidelijk de therapie voortzetten en zijn spraak verbeteren. Zijn motivatie was dan ook heel hoog in de therapie.

Helaas was de lerares van de School for the Deaf in Winneba vergeten de ouders te informeren dat ze de therapie konden bezoeken. Hopelijk kunnen we volgende week met hen spreken. De therapieen voor de kinderen hier verlopen nog steeds voortreffelijk.

Met Ben werk ik met heel veel plezier. Deze week ben ik met de therapie gestart en het ziet ernaar uit dat ik ondanks de korte tijd nog veel met hem kan doen. Donderdag leek het er even op dat de therapie niet door zou gaan. Er was namelijk niemand meer bij de school te bekennen. Ik was teleurgesteld, omdat ik zo graag de voorbereide therapie wilde geven. Toen ik vanuit de naastgelegen school toch ineens een breed lachende Ben aan zag komen, was ik dan ook blij verrast.
Bij Comfort, Britta's patientje van de Father John School, kwamen we dinsdag in een ongemakkelijk situatie terecht. Voor het huis stond een grote tent (vergelijkbaar met een partytent) waaronder een groep vrouwen zat. Nu is onze ervaring met de Ghanese cultuur inmiddels zodanig, dat we direct vermoedden dat er iemand overleden was. De lerares had ons hier niet over geinformeerd. Toen ze ons zagen aankomen werden er direct stoelen klaargezet en gebaarden ze dat we moesten komen zitten. Niemand van de vrouwen sprak Engels, waardoor we niet konden vragen of we niet beter konden gaan. Tijdens de therapie lachten en klapten de vrouwen als de kleine Comfort iets goed deed. Zodra wij echter aanstalten maakten om te gaan, begonnen ze klaaglijk te huilen. We hebben ons maar snel uit de voeten gemaakt. Donderdag heeft Britta de therapie in de school gegeven, omdat het ons niet gepast leek naar het huis te gaan voor de rouwperiode voorbij is.

In het Centre for Hearing and Speech Services hebben we deze week een demonstratie gegeven van de bloktest (die ik in het begin van de stage vertaald heb). Het contact met de collega's daar verliep heel goed. Ze waren heel geinteresseerd, stelden veel vragen en wij hadden het gevoel dat onze informatie goed was overgekomen. Volgende week zullen we observeren en feedback geven als zij de methode voor het eerst gebruiken.

Jantje is weer helemaal fit en gezond. Nu is het echter Britta die een kwaaltje heeft. Ze heeft namelijk een worm in haar been. Hoe die daar gekomen is, is een groot raadsel, maar het schijnt hier regelmatig voor te komen. Door een 'wormkuur' is de worm inmiddels dood en door speciale lotion begint ook de uitslag gelukkig te verdwijnen.

We hebben inmiddels onze reis voor de laatste anderhalve week van onze tijd hier gepland. Natuurlijk is de tijd te kort om alles te zien en doen wat we zouden willen. Op die dingen die we wel zullen bezoeken verheug ik me nu al enorm!

Gisteren hebben we Nina's controlebezoek aan de oogarts (die haar na 2 uur wachten hetzelfde vertelde als vorige keer...) gecombineerd met een bezoek aan de Artmarket. Daar hebben we onze Kerstcadeautjes ingekocht (wat ga ik natuurlijk niet verklappen). Deze keer niet de grote Artmarket midden in Accra. Het grote verschil was dat de verkopers hier veel minder opdringerig waren en de prijzen veel lager. Het afdingen is soms lastig, maar we hebben in elk geval geleerd dat de aanhouder wint. Een keer kwam een verkoper me een heel stuk nagelopen om me te vertellen dat ik wat ik wilde hebben toch voor mijn prijs kon krijgen.

Vandaag hebben we samen met Annemiek een gezellige stranddag gehad. Het was weer heerlijk ontspannen. Het enige minpuntje was dat we heel lang (2,5 uur!) op onze pannenkoek met ijs en fruit moesten wachten. Maar het was het wachten waard. Zo in het zonnetje aan het strand smaakt dat extra lekker!

Jullie lezen het: zowel door de week als in het weekend is er genoeg te doen. Ik zou het leuk vinden ook snel weer te lezen hoe het in ons steeds kouder wordende kikkerlandje is.

Groetjes, Marielle

PS: De foto's kan ik er nu niet bijzetten, want mijn USB-stick heeft kuren, dus daar zullen jullie nog even op moeten wachten.