Ben ik nu nog steeds een obruni?

Het einde van het werk komt nu dan toch echt in zicht. En zelfs sneller dan ik gedacht had. Maandag kwam ik aan het eind van de dag namelijk tot de ontdekking dat er volgende week ´examination week´ is in Buduburam. Blijkbaar had niemand eraan gedacht dat dat voor ons misschien belangrijk zou zijn om te weten en dat het goed zou zijn ons daarvan op de hoogte te brengen. In die week zijn de kinderen namelijk de hele morgen met toetsen bezig en mogen ´s middags naar huis. Dat zou dus betekenen dat ik sommige patientjes maandagmorgen hun laatste therapie had gegeven, zonder me daarvan bewust te zijn. Gelukkig heeft Jackson nu beloofd dat hij ervoor zal zorgen dat in elk geval mijn patientjes tussen de toetsen tijd hebben voor een afsluitende therapie. Daar ben ik echt blij mee, want ik wil op een fatsoenlijke manier afscheid nemen van de kinderen. Ik weet niet waar het ineens vandaan kwam, maar Ebenezer sloeg op weg naar de therapie spontaan een arm om me heen (ik neem aan dat die om mijn schouder bedoeld was, maar door zijn lengte kwam die ergens ter hoogte van mijn bovenbeen terecht) en Marie-Mah begon me op de gang ineens te knuffelen. Hierdoor merkte ik dat de kinderen zich ook aan mij hebben gehecht en ik krijg nu al een brok in mijn keel bij het idee dat ik ze deze week voor het laatst zal zien.
Door deze berichten uit Buduburam leek het ons niet onwaarschijnlijk dat er ook in Winneba ´examination week´ zou zijn. Dat vermoeden bleek te kloppen, maar ook hier had nog niemand eraan gedacht ons dat te vertellen. We hebben nu de afspraak alle kinderen nog een keer te zien en zullen dan in een afsluitend spel met drie kinderen tegelijk alles uit de afgelopen therapieen nog eens aan bod laten komen.

Ik had me als doel gesteld alle ouders minimaal een keer te zien en over de therapie te informeren. Daarom was ik ook blij dat ik deze week bezoek kreeg van een oom van Promise. Zij was namelijk de enige van wie ik nog geen van de familieleden gezien had. In eerste instantie dacht ik dat hij geen Engels kon, omdat hij op de vraag ´Are you a relative or a neighbour?´ met ´Yes!` antwoordde en ook ´Yes!` zei toen ik de vraag anders formuleerde. Ik kreeg lichte paniek, maar ineens begon hij zelf in het Engels uit te leggen dat hij een jongere broer van Promise´s vader was. Daarna verliep het gesprek heel goed. Hij vertelde veel over de communicatie met Promise en vatte aan het eind samen welke adviezen van mij hij aan de familie zou overbrengen. Hij stonk weliswaar zo erg naar alcohol dat ik er bijna zelf zat van werd en blij was toen hij weg was, maar ik dacht dat hij me betrouwbare informatie had verteld en dat ook mijn boodschap was overgekomen. Dat dacht ik... maar een aantal dagen later kreeg ik van Rebecca te horen dat deze man helemaal geen oom van Promise was. De moeder wist van niets en wil komende week graag zelf voor een gesprek komen. Wie deze man dan wel geweest is, weet niemand. Wat ik wel weet is dat ik me flink bezeikt voel en het zonde vind van de tijd die ik aan hem besteed heb!
We wilden graag een groepsfoto maken met alle patientjes van de School for the Deaf in Winneba. Die willen we dan ontwikkelen en als afscheidscadeau geven. Het bleek nog niet zo makkelijk alleen diegenen op de foto te krijgen, die erbij hoorden. Van sommige kinderen hadden we gemerkt dat ze erbij kwamen staan en hen ook uitgelegd dat dat niet de bedoeling was. Toen we de foto´s later op de laptop terugkeken, bleek dat zelfs sommige leraren het fototoestel zo interessant vonden dat ze het niet konden laten erbij te komen staan. We hopen maar dat het gebaar in elk geval overkomt, dan maar met wat meer mensen op de foto.

Bij Ben´s opa was deze week de stroom afgesloten, omdat de andere bewoners van het pand de rekening niet hadden betaald. Hij benadrukte meerdere malen dat hij wel altijd op tijd betaalde. Waarschijnlijk wilde hij geen verkeerde indruk maken. Het gevolg was dat het te donker was in huis om daar de therapie te geven. Dus zijn we uitgeweken naar een lokaal in de school. Die plek was echter verre van ideaal. Er was heel veel lawaai en van buiten stonden tientallen kinderen door het raam mee te kijken. Ik was dan ook blij donderdag zoals gewoonlijk in alle rust de therapie in het huis van zijn opa te kunnen geven. Ben´s absolute favoriet in de therapie is het blaasvoetbalspel, waarbij hij met een rietje een watje in het doel moet blazen. Als afscheidscadeautje heb ik daarom voor hem een persoonlijk versie geknutseld, dat ik hem bij de laatste therapie zal geven.
Mabla is nog steeds dolenthousiast over haar loopoefeningen. Afgelopen donderdag wilde ze om een of andere reden ineens liever met mij lopen dan met Nina. Elke keer dat ze zichzelf met haar voeten opduwde, begeleidde ze zichzelf met een krachtig "One, two, three!" Het leek wel alsof de kracht in haar benen nu al verbeterd was. Als ze nog een tijdje zo door blijft oefenen en dan wellicht ook nog een loophulpmiddel krijgt, weet ik zeker dat ze snel zelfstandig aan het lopen zal zijn.

We kwamen er niet onderuit deze week naar Accra te gaan om geld te halen. Normaalgesproken nemen we bij Kaneshie market altijd meteen een taxi, maar nu wilden we hier een loophulpmiddel (een soort houten kinderrollator) voor Mabla kopen. Nu merkten we pas hoe vreselijk opdringerig de verkopers hier zijn. Ze pakten gewoon je arm vast om ervoor te zorgen dat je naar hun spullen zou kijken. Vreselijk! Al die ergernis was uiteindelijk ook nog voor niets, want ze hadden die wagentjes maar in een maat en dat was te klein voor Mabla. Dus heeft Nina nu de timmerman gevraagd er een op maat te maken. Ons bezoek aan Accra verliep deze keer zowaar nog sneller dan vorige keer. Dat kwam met name doordat we op de terugweg niet met de trotro maar met de grote bus gereden zijn. We hadden net het geluk dat die klaarstond en nog niet vol was. Het was erg snel en comfortabel, maar er was ook een nadeel. Gedurende de hele rit naar Winneba probeerden verkopers namelijk allerlei producten (zalf, geneesmiddelen, sokken) aan de man te brengen. Dit alles ging op een schreeuwerige manier en het was duidelijk dat ze allemaal hard hun best deden ons van het nut van hun product te overtuigen. Toch had ik niet de indruk dat ze erg veel verkochten. Misschien omdat de andere mensen hen net zo irritant vonden als wij?

Deze week stond het tweede deel van de bloktest bij Mercy gepland. Mercy en haar moeder waren weer precies op tijd. Maar Yaw, die het onderzoek moest afnemen, was er niet. Zijn collega vertelde heel trots dat het Yaw was die we op de radio in een live interview hoorden. Geweldig voor hem, maar niet echt handig om op diezelfde tijd een onderzoek te plannen waarbij de concentratie van het kind heel belangrijk is. Na bijna een uur wachten (waarin ik Mercy met alle mogelijke speelgoed heb beziggehouden) kun je wel bedenken dat die concentratie niet meer optimaal was. Toen Yaw daarna dan ook nog eens een half uur wilde wachten, heb ik gezegd dat hij het onderzoek dan waarschijnlijk helemaal niet meer hoefde te doen. Toen konden we snel beginnen. Het verliep toch nog goed. Er wordt nu een proef met hoortoestellen gestart. Ik zal er dan helaas niet meer bij zijn om te zien hoe dat verder gaat, maar ze hebben beloofd mij via e-mail op de hoogte te houden.

We konden de batikkleren van onze zelfgemaakte stof donderdag gaan afhalen. Ze zijn supermooi geworden, precies zoals ik het me had voorgesteld en perfect passend. Ik ben er erg blij mee!

Vrijdag was een vrije dag in verband met 'Farmer's day'. Wij hebben op die dag wel nog gewerkt aan onze verslagen en andere zaken die voor de laatste werkweek geregeld moesten zijn. 's Avonds hadden we Rebecca en haar familie uitgenodigd voor een etentje in de Lodge. Voor de gelegenheid hadden we allemaal onze nieuwe jurken aangetrokken en om half 5 (de afgesproken tijd) zaten we klaar om te wachten op onze gasten. Toen ze er na een half uur nog niet waren, hebben we maar eens gebeld. "We are on our way!" Toch duurde het uiteindelijk nog meer dan een half uur voor ze er waren. En niet met 5, maar met 4 personen. De man was nog op zijn werk. Dus hebben we snel aan de keuken doorgegeven dat ze een portie minder hoefden op te dienen. Ze boden de excuses aan dat ze laat waren. De reden? Een van de kinderen was zoek. Hoewel we vooraf hadden gevraagd of ze het een leuk idee zouden vinden 'omo tuo' te eten en of ze dat leker vonden, lieten ze heel veel eten over. Het gesprek verliep ook niet echt vloeiend. Het leek wel of de kinderen niet veel durfden te zeggen in het bijzijn van hun moeder. Na afloop waren ze wel erg blij met de zak gummibeertjes die ze van Nina kregen. En wij waren blij dat we toch nog op een nette manier deze ietwat krampachtige avond waren doorgekomen.

Gisteren heb ik weer een nieuw stukje van de Ghanese cultuur kunnen ervaren. Ik heb 6,5 uur bij de kapper gezeten om mijn haren te laten vlechten. Eerst moest ik de kleur en de dikte van de vlecht uitzoeken en toen begonnen ze in mijn nek met vlechten. Ik had geen idee wat er achter mijn rug gebeurde en was dan ook blij dat de andere meiden mij om beurten gezelschap hielden en me konden vertellen wat er gebeurde of foto's konden maken. Het vastzetten van de vlechtjes deed echt pijn, maar als ze eenmaal verder vlechten voel je er niks meer van. En met het resultaat ben ik heel erg blij. Ik vroeg me af of ik nu nog steeds als obruni gezien zou worden. Het werd me al snel duidelijk dat dat wel het geval was, maar toch was er een verschil. In plaats van "How are you?" of "What is your name?" zeiden ze nu: "Your hair looks beautiful!" Dat is weer eens wat anders.

Vanochtend zijn we op onze laatste zondag in Winneba naar de kerk geweest. Deze keer naar de Church of Pentecost. Die ligt op de campus en de leuke muziek die we daar altijd naar buiten horen komen had ons nieuwsgierig gemaakt. We voelden ons wel wat opgelaten toen we via een trap middenin de bomvolle ruimte terecht kwamen waar de mis net bezig was, maar uiteindelijk voelden we ons helemaal op ons gemak. De muziek zorgde echt voor een saamhorigheidsgevoel en je kon niet stil blijven zitten. Jammer dat ik niet mee kon zingen. De preek was niet zo schreeuwerig en had een begrijpelijke en reele inhoud. En wat ik ook wel fijn vond was dat de mis niet te lang was, omdat de studenten nog moesten leren voor hun tentamens. Katrin en ik hebben deze kerk dan ook unaniem uitgeroepen tot de leukste van de 3 kerken die we bezocht hebben.

Ik heb wat foto's toegevoegd van mijn nieuwe look met rasta en batikkleren, zodat jullie daar alvast aan kunnen wennen voor mijn terugkomst ;) Ben benieuwd wat jullie ervan vinden!

Groetjes, Marielle