Eindelijk is het dan zover!

Gisteren was dan eindelijk het moment aangebroken dat ik naar Ghana ging vertrekken. Nadat ik eerst het teveel aan kilo's op het vliegveld uit mijn bagage heb gehaald kon de reis beginnen. Na de te verwachten tranen bij het afscheid eerst met het vliegtuig naar Londen. Daar wachtte ons de extra security maatregelen, waar we gelukkig zonder problemen doorheen zijn gekomen. De vlucht naar Accra was lang (6.45 uur) maar met wat kletsen, puzzelen, mp3 luisteren, film kijken en slapen heb ik de tijd om gekregen. De planning was dat we in een hotel in Accra zouden blijven. We hadden echter niet kunnen voorzien dat Nina in het vliegtuig ziek zou worden. Een arts bood ons spontaan haar hulp aan en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we gisteravond al in de Lagoon Lodge in Winneba waren. Tijdens de rit in het busje door Accra vielen mij meteen de bizarre contrasten in deze stad op. Mooi verlichte reclameborden naast kraampjes die bijna in elkaar vallen. Een Audi showroom, terwijl alle auto's die je rond ziet rijden oud en vol deuken zijn. Heel raar! De Lodge is super. We voelden ons er meteen welkom en ik heb mijn kamer al ingericht met mijn eigen spulletjes en niet te vergeten het muskietennet. Hier houd ik het die tijd zeker goed uit! Vanmorgen na het ontbijt in het boek gelezen, waarin mijn vrienden en familie allemaal zo'n mooie en lieve dingen hebben geschreven. Ik heb met plezier gelezen, maar kon mijn tranen af en toe niet onderdrukken (hoeft ook niet...). Dank jullie wel daarvoor! Ook mijn dagboek is al goed aangevuld: alleen de verhalen van gisteren vullen al 6 pagina's!!! Vanmiddag zijn we door Winneba gelopen, waar ik me echt een bezienswaardigheid voelde. Iedereen kijkt je aan en roept naar je, maar gelukkig niet op een vervelende manier. Wat ik verder al heb leren kennen van de Ghanese cultuur is de behulpzaamheid van de mensen. Sommige zijn alleen op je geld uit en hebben je in werkelijkheid geen hulp te bieden waar je iets aan hebt, maar anderen, zoals Maria (de arts die we op het vliegveld ontmoet hebben), zijn er echt voor je zonder dat ze daar iets voor terug hoeven. Maandag beginnen we met kennismakingen op onze werkplekken. Tot die tijd genieten we van de omgeving, wennen aan het klimaat en de andere cultuur en zorgen dat we weten wat er hier verder te beleven valt. Zodra ik echt aan het werk ga, horen jullie weer van me!

Laten jullie ook wat van je horen?

Groetjes uit een warm en hartverwarmend Ghana,
Marielle (ik weet niet hoe ik op deze computer puntjes op de e zet)