Ik ben er klaar voor!

Afgelopen zondag heb ik weer een nieuw stukje van de Ghanese cultuur mogen beleven. Ik ben naar een kerkdienst geweest. Prince, een van de medewerkers van de Lodge, had ons uitgenodigd met hem mee naar de kerk te gaan en Katrin en ik besloten de uitnodiging aan te nemen. Het was weer een bijzondere ervaring boordevol cultuurverschillen. Voor het begin van de dienst zaten de mensen in kringen bij elkaar voor de bijbelstudie. In de kringgesprekken werden aan de hand van bijbelverhalen onderwerpen besproken en bediscussieerd. Deze bijbelstudie en veel van de gebeden werden in het Fante (een Ghanees dialect) gesproken, maar gelukkig vertaalde Prince af en toe wat en werd er ook veel Engels gesproken. De kerkdienst begon meteen met iets wat ik nog nooit gezien had: de bijbelquiz. Drie mannen moesten eerst zo snel mogelijk vragen beantwoorden over bijbelverhalen en daarna kwam het toppunt, wat ook erg op onze lachspieren (maar gelukkig ook op die van de andere kerkgangers) werkte... De mannen moesten gaan staan met een bijbel op hun hoofd, pastoor noemde een vers uit de bijbel en zei 'Go!' en dan ging het erom wie het snelste het juiste vers had gevonden. Echt lachwekkend, maar ik moet zeggen: deze mannen waren er wel goed in. De winnaar kreeg 50.000 cedi's en de winnaar van de grote bijbelquiz op 31-12 krijgt zelfs 700.000 cedi's. Zo stimuleer je het lezen van de bijbel. Alle nieuwkomers (wij dus ook, maar we waren gelukkig niet de enigen) werden hartelijk welkom geheten. We moesten gaan staan en onze naam zeggen. De pastoor had nogal wat pogingen nodig om iets uit te spreken dat enigzins op mijn naam leek, maar dat ik welkom was werd me in elk geval duidelijk. De muziek was totaal anders dan bij ons in de kerk. Er was een band met drie zangeressen die swingende muziek maakte. Tijdens deze muziek moest iedereen klappend en dansend langs de offerblokken lopen. Een offerblok voor geld en een voor briefjes met wensen/gebeden. Ik voelde me echt een stijve hark tussen al die swingende Ghanezen! De preek had als thema het huwelijk. De pastoor preekte in het Engels en alles wat hij zei werd door zijn assistent in een razend tempo in Fante vertaald. Alles ging op een schreeuwende, bijna agressieve toon. Niet echt prettig om naar te luisteren, ik kreeg er zelf pijn van aan mijn oren en mijn keel. Tenslotte hadden we ook nog de kans de opname van een kind in de geloofsgemeenschap mee te maken. De ouders moesten hiervoor eerst een belofte afleggen. Daarna vertelde pastoor waarvoor de ouders en de kerk verantwoordelijk waren, legde de naam van het kind uit en bad tot God het kind in de kerk op te nemen. Dit alles met het kind over zijn schouder liggen, waardoor wij het prachtige aanzicht hadden van alleen het kontje van de baby. Na de dienst werd ons meteen gezegd dat we bij pastoor werden verwacht. We hebben ons voorgesteld en verteld waarvoor we in Winneba zijn. Hij herhaalde nogmaals dat we van harte welkom waren, niet alleen in de kerk maar ook in het huis van de pastoor. Een hele belevenis en heel speciaal om ook dit belangrijke deel van de cultuur meebeleefd te hebben!

Deze week zijn de scholen dan eindelijk begonnen. Nu blijkt het hier algemeen gangbaar en geaccepteerd te zijn dat er in de eerste schoolweek nog niet veel aan activiteiten plaatsvindt. Eigenlijk was het dus maar goed, dat wij nog geen schema voor deze week hadden, maar dat deze week pas gingen bespreken. Maandag hebben we met Rebecca, het hoofd van de School for the Deaf in Winneba, besproken dat Nina, Britta en ik 2 dagen per week voor deze school zullen werken. Samen met Rebecca hebben we enkele kinderen thuis bezocht. Het was heel goed dat we de kans kregen de levensomstandigheden van de kinderen eens te zien. Ook nu voelden we ons weer overal even welkom. De huizen waar we geweest zijn waren sober met weinig meubels, buiten hing overal was en stonden manden met vis. De gezinnen zijn groot en vaak wonen meerdere generaties in een huis. Dit is natuurlijk een andere situatie dan wij het gewend zijn, maar deze mensen maakten op mij wel een tevreden indruk. Daar zouden velen in ons land zich nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Waar ik wel van geschrokken ben, is dat de kinderen elkaar keihard sloegen als hen iets niet zinde en dat de moeder dit heel normaal leek te vinden. Van de kinderen die we bezocht hebben, hebben we door wat we gezien en gehoord hebben nu al een goede indruk wat mogelijke therapiedoelen kunnen zijn. Daarnaast hebben we ook nog een bezoek gebracht aan Cynthia, een jonge dove vrouw die af en toe werkzaamheden verricht voor de school. Zij was pas bevallen van een zoontje. Een schatje! We hebben hem allemaal even mogen vasthouden (zie foto). We hebben al enkele adviezen gegeven over het gehoor en de taalontwikkeling van het babytje, omdat dit met een dove ouder allemaal niet zo vanzelfsprekend is. 's Middags konden we eindelijk onze materialen ophalen en hebben we meteen alles gesorteerd en de ruimte ingericht (zie foto). We zijn zeer tevreden met het resultaat! Dinsdag zijn we naar de School for the Deaf in het Refugee Camp in Buduburam geweest. Hier zal ik 3 dagen per week gaan werken, deels met Katrin en deels alleen. Hier hebben we een eigen therapieruimte, met de beschikking over een computer, printer en kopieerder. Dat is helemaal super! De visie van de leraren hier klinkt ons heel positief in de oren en het is ook goed dat er nu al gevraagd wordt of we er wel aan denken de leraren uit te leggen wat zij kunnen doen als wij weg zijn. Dat vinden wij juist heel belangrijk. Woensdag hebben we een gesprek met prof. Kniel gehad. Deze Duitse professor heeft de Father John School voor verstandelijk gehandicapten opgezet. Hij vertelde ons dat er een aantal kinderen zijn die baat zouden kunnen hebben bij logopedische therapie. Deze kinderen zullen Britta, Nina en ik op de dagen dat we in Winneba zijn na schooltijd therapie aan huis gaan geven. Ik ben heel blij dat deze mogelijkheid er nog bij is gekomen. Zo heb ik nog een tweede patientencategorie om me op te richten en doordat de therapie thuis plaatsvindt, kun je meteen de omgeving erbij betrekken. Donderdag hebben we besteed aan het schrijven van de plannen van aanpak voor de verschillende instellingen. Verder heb ik deze week een begin gemaakt met het leren van de gebarentaal. Het oefenen hiervan is erg vermoeiend, daarom verdeel ik het en doe elke dag een stukje. Het meeste zullen we toch wel leren door het te doen. Volgende week gaan we observeren in de klassen en bepalen wie welke kinderen gaat behandelen en met welk doel. Ik ben er helemaal klaar voor en heb er, mede door wat ik deze week allemaal gezien heb, heel erg veel zin in!

Deze week hebben we twee gerechten uit de Ghanese keuken geprobeerd. Deze gerechten moet je van te voren bestellen voor meerdere personen. De ingredienten worden namelijk dezelfde dag vers op de markt gehaald. Ampesi met palava saus (zie foto) bestaat uit gekookte 'plantanes' (een soort bananen) en 'yams' (een soort aardappelen) met een tomatensaus met kool. Omo tuo met groundutsoup bestaat uit rijstbollen die je in een pindasoep met kip moet dopen. Beide gerechten waren erg lekker! Alleen zijn de porties hier meestal net iets groter dan ik gewend ben en heb ik niet zo'n hele vuurvaste handen, waardoor ik er moeite mee had de kippenpootjes uit de hete pindasoep te halen. Uiteindelijk heb ik wel alles opgekregen.

Vandaag hebben we weer een bezoek aan Accra gebracht. Omdat we nu precies wisten waar we moesten zijn, verliep de dag een stuk rustiger dan vorige week. We hebben alles ingeleverd voor de verlenging van ons visum en kunnen (als het goed is) ons paspoort met verlengd visum over 2 weken weer ophalen. In het kader van 'sightseeing' gingen we naar het National Culture Centre. Een grote markt met typisch Ghanese producten. Hier heb ik veel potentiele kerstcadeautjes (aangezien ik vlak voor Kerst thuiskom, zal ik die hier moeten kopen) gezien. De verkopers waren echter heel opdringerig. 'Come have a look, my friend.' 'Free look!' 'No pressure!' (Wat no pressure? Er is constant pressure van elke verkoper!) Zelfs toen ik me doodschaamde dat ik met mijn rugzak een domino van houtsneewerkgiraffen veroorzaakte, bleef de verkoopster ontzettend vriendelijk en vroeg me toch alsjeblieft in haar winkel te komen kijken. In dit geval heb ik dat ook maar gedaan (voelde me toch al zo opgelaten...) Vanwege deze opdringerigheid hebben we besloten in elk geval vandaag nog niets te kopen. Dat doen we wel als we wat meer aan de verkopers en het handelen gewend zijn.

Morgen bezoeken we het Kakum National Park. Het park is uniek in Afrika om zijn Canopy Walkway, een touwbrug over het oerwoud. Ook al ben ik geen fan van hoogtes, dit wil ik echt een keer meemaken. Die kans krijg ik maar een keer. Ik verheug me er heel erg op en zal jullie snel laten weten hoe het geweest is en hopelijk ook wat mooie foto's plaatsen.

Veel groetjes uit Ghana, Marielle

PS: Omdat ik maar max. 10 foto's kan plaatsen, heb ik een aantal foto's weggehaald. Heb je foto's gemist, vraag het even aan Thomas (prevoo1988@hotmail.com), die heeft ze allemaal opgeslagen. Er staan ook nog meer foto's op www.geocities.com/kanibrimaja/Winneba2006.html