Wachten, wachten en nog eens wachten...

De afgelopen week stond voornamelijk in het teken van WACHTEN. Veel en lang WACHTEN. Helaas was het WACHTEN soms ook nog zonder resultaat.

Maar voor ik jullie ga vertellen waarop ik dan zoal op heb moeten WACHTEN, laat ik jullie nog even WACHTEN. Eerst wil ik de avonturen van onze dag vorig weekend in Apam met jullie delen. Apam is een klein vissersdorpje in de buurt van Winneba. In de reisgids hadden we gelezen dat het kasteel en de uitzichten van daaruit de moeite waard waren. We vroegen onze taxichauffeur of hij ons op de berg bij het kasteel kon afzetten. Dat vond hij geen probleem. De weg naar het kasteel bleek echter niet erg geschikt voor auto's en we waren blij toen we boven waren. De uitzichten waren inderdaad prachtig! Van daaruit kon je zowel over het strand als over het dorp uitkijken. Het kasteel zelf, gebouwd door Nederlanders, stelde niet veel voor. Wat ook tegenviel was dat we vanaf het moment dat we uit de taxi stapten belaagd werden door kinderen die ons om geld vroegen. "Obruni, gimme two thousand". Vanaf de berg liepen we naar het strand. Om daar te komen moesten we door een stukje ondiep water lopen. Het strand was bezaaid met afval, maar als je goed keek waren er ook hele mooie en bijzondere schelpen tussen te vinden. We vonden een plekje in de schaduw van de palmbomen, van waaruit we zowel de oceaan als de berg met het kasteel konden zien liggen (zie foto). Op de terugweg bleek het ondiepe water ineens een stuk minder ondiep. Oeps! We kregen een boottochtje aangeboden. We waren nog maar net van de kant af, of de boot begon te wiebelen en via de bodem kwam water naar binnen. Plons! Daar lagen we allemaal in het water. We konden er allemaal wel om lachen. Bij deze temperaturen droogt dat toch snel weer op. Toen later bleek dat van twee van ons het fototoestel niet meer werkte, was ons avontuur ineens minder grappig. Terwijl we naar het dorp liepen zagen we hoe er schildpadden gevangen werden. Dit hebben we later doorgegeven aan de eigenaar van onze Lodge en hij heeft al verdere actie ondernomen. Schildpadden zijn namelijk een beschermde diersoort. Zo zien jullie dat we hier niet alleen mensen maar ook dieren helpen. Het dorp zelf had verder weinig te bieden. De mensen waren er erg arm en het lag qua ontwikkeling duidelijk jaren achter op Winneba. Maar alleen al voor de uitzichten en het avontuurlijke boottocht was het het bezoek waard.

We moeten nog WACHTEN tot de scholen begonnen zijn, voor we met het echte werk kunnen beginnen. Daarom hadden we deze week voor de voorbereidingen gereserveerd. Een groot deel van die voorbereidingen bestaat uit het vertalen, verbeteren en uitbreiden van materiaal. Dat doen we zoveel mogelijk op de laptop. Regelmatig moesten we echter WACHTEN tot er weer stroom was. Het stuwmeer dat als stroomvoorziening geldt is niet vol genoeg om de hele regio constant van stroom te voorzien. Ter besparing is er daarom af en toe, soms overdag soms 's nachts, geen stroom. We hadden deze week de mogelijkheid screeningen in het Centre for Hearing and Speech bij te wonen. Voor ik aan de beurt was om een screening te zien, moest ik eerst even WACHTEN tot er een kind aan de beurt kwam dat gescreend moest worden. Uiteindelijk was er die dag geen kind meer dat gescreend moest worden. Helaas! Toch heb ik er nog iets aan gehad. Door de verhalen van de anderen over de screeningen, ben ik op het idee gekomen de bloktest, een vorm van kinderaudiometrie, te vertalen en hier te introduceren. Ik hoop dat het gaat lukken! Verder schijnt het dat er in de gesprekken met de ouders bij de screeningen ook aandacht wordt besteed aan het loslaten van tradities in het belang van de ontwikkeling van het kind. Bv. het kind niet steeds op de rug dragen om de motorische ontwikkeling te stimuleren. We kregen woensdag het goede nieuws dat de pakketten, die we 3 weken geleden verstuurd hadden, zijn aangekomen. Toen we ze gingen afhalen, bleek dat ze eerst gecontroleerd moesten worden. Die controle gebeurde erg grondig (zie foto). Het leek wel alsof we verdacht werden van drugssmokkel. Ze vroegen ook constant waar we alles voor wilden gebruiken. Uiteindelijk bleek dat we nog even moeten WACHTEN voor we de pakketten meekrijgen. Eerst moet de 'charge' worden vastgesteld. Mr. Oppong, het hoofd van de Department of Special Education, heeft ons beloofd een brief te schrijven om ervoor te zorgen dat we geen 'charge' hoeven te betalen. Maar op deze brief WACHTEN we nog. Hierdoor moeten we ook nog WACHTEN met het verder inrichten van onze therapieruimte. Al die WACHTtijd hebben we wel nuttig besteed. Ik heb de anderen uitgelegd hoe het werkt om je stageopdrachten aan de hand van kritische bewijzen te maken. Ik heb dit nl. in mijn vorige stage ook gedaan. In het kort houdt het in dat je je eigen opdrachten schrijft, aangepast aan je persoonlijke interesses en de mogelijkheden van de stageplaats. Zeker op een stageplaats als deze, die verschilt van een stageplaats in Nederland/Duitsland, is dat handig. Verder hebben we een voorlopige planning gemaakt. In die planning werk ik voor de beide Schools for the Deaf. Ik vind het fijn me volledig op deze doelgroep te kunnen richten en hoop bepaalde producten op beide plaatsen te kunnen introduceren. Daarnaast kom ik door workshops e.d. natuurlijk ook in aanraking met de andere stageplaatsen, zodat ik zoveel mogelijk verschillende dingen zie. Ik kan echt niet WACHTEN om met het echte werk te beginnen!

Gisteren zijn we naar Accra geweest. We hadden daar een aantal dingen te regelen: De verlenging van het visum (Niet schrikken! Ik heb me niet bedacht om langer te blijven, maar je visum is in eerste instantie altijd maar voor 60 dagen geldig en ik ben hier 112 dagen.) en het afhalen van geld. We hebben meer dan een uur op de bus staan WACHTEN. Vanuit de rij zagen we een ambulance met sirene die dienst deed als lijkwagen. We vonden al dat hij wel erg langzaam reed om naar een spoedgeval te gaan... Toen de bus eraan kwam ontstond een enorm gedrang. Iedereen probeerde voor te kruipen en begon te schelden. Uiteindelijk pasten wij niet meer in de bus en zijn we met de trotro gegaan. De hectiek in Accra overviel me. Dit was heel anders dan de indruk die ik op de 1e avond van deze stad had gekregen! We vroegen een taxichauffeur ons naar de Duitse ambassade te brengen. Later kwamen we erachter dat hij geen idee had waar hij naartoe moest en helemaal de verkeerde kant op was gereden. We zijn dankzij onze plattegrond (die voor de chauffeur volgens mij niet meer was dan een paar nietszeggende lijntjes op een kaart) toch nog in de juiste straat gekomen. Hoewel we eigenlijk naar de Duitse ambassade onderweg waren, zien we ineens de Nederlandse vlag wapperen. Dus gaan we eerst naar de Nederlandse ambassade. Hier moet ik weer even (je raadt het al...) WACHTEN. Het blijkt dat we voor de verlenging van het visum bij de Ghana Immigration Service moeten zijn. Ook daar moeten we WACHTEN tot we aan de beurt zijn. We krijgen de benodigde formulieren, maar omdat we niet alle verdere documenten (retourticket, verklaring van school) paraat hebben moeten we nog eens terug komen. Ook de verlenging van het visum laat dus nog op zich WACHTEN. Bij de bank wissel ik eerst mijn dollars en euro's om. Ik zie overal groot het Visa logo, maar nergens Mastercard. Het is dus maar afWACHTEN of ik hier met mijn Visacard geld kan krijgen. Gelukkig blijkt dat wel zo te zijn! Het geeft me best een rijk gevoel zonder blikken of blozen een paar miljoen op te kunnen nemen. Maar als je het omrekent in euro's valt het wel mee (1 euro = ca. 11.700 cedi's). We zijn blij als we weg kunnen uit deze te drukke stad. Terug naar Winneba, waar het gelukkig een stuk rustiger is en de lucht een stuk schoner is!

Zoals jullie lezen weer een hoop gebeurd deze week. Hopelijk hoeven we volgende week iets minder te WACHTEN en kunnen we iets meer DOEN. Jullie zullen het wel weer lezen. Ik ben benieuwd naar jullie reacties!

Groetjes, Marielle