Meer dan genoeg mogelijkheden

De afgelopen week hebben we samen heel wat bezoekjes afgelegd. We zijn overweldigd door de mogelijkheden die we hier hebben om te werken. En dan te bedenken dat we in eerste instantie bang waren dat er misschien niet genoeg werk zou zijn voor vijf personen.... Ik zal hieronder kort iets vertellen over elke instelling.

Over het bezoek aan het Centre for Hearing and Speech, de School for the Deaf in Winneba, en de Department of Special Education schreef ik al in mijn vorige bericht. Dinsdag hebben we een 'lecture' van mr. Essel over gehoor bijgewoond. Wat we hier te horen kregen, was voor ons niet echt nieuw. Wel leuk om dit eens mee te maken en contact te kunnen leggen met Ghanese studenten. Woensdag hebben we onze gezamenlijke website (www.geocities.com/kanibrimaja/Winneba2006.html) bijgewerkt, maar helaas is het nog niet gelukt alles erop te zetten wat we zouden willen. Als jullie even tijd hebben om eens een kijkje te nemen, zou ik dat zeker doen. Donderdag zijn we naar het Refugee Camp in Buduburam geweest. Het camp zag er niet zo uit, zoals je vaker vluchtelingenkampen op tv ziet. Er verblijven voornamelijk vluchtelingen uit Liberie, maar ook enkele Ghanese mensen. Omdat het kamp al enkele jaren bestaat is het nu eerder een dorp, met bijbehorende faciliteiten, dan een kamp. Hier zijn twee plekken waar wij zouden kunnen werken. Een School for the Deaf en een Clinic, ondersteund door de VN. De bereidheid van de mensen die hier werken om na ons vertrek zorg op het gebied van logopedie voort te zetten is heel groot. Er bestaat hier ook al een Parent-Teacher-Association. Dus dat klinkt goed. In de Clinic zijn volwassen CVA-patienten en kinderen met ontwikkelingsstoornissen en cerebral palsy, die onze zorg goed zouden kunnen gebruiken. Zoveel meer mogelijkheden dan we op basis van de info die we vooraf hadden verwacht hadden. Ongelooflijk! Vandaag hebben we het rehabilitation centre van de Salvation Army in Agona Duakwa bezocht. Hier verblijven moeders met meervoudig gehandicapte kinderen een tijd (meestal ca. 3 maanden). De kinderen krijgen dan therapie en de moeders worden getraind in de omgang met hun kind en het doen van oefeningen. Hier zijn enkele kinderen met taalontwikkelings-, spraak- en/of slikproblemen. Volgende week zullen we nog een bezoek brengen aan de Father John School in Winneba en de School for the Deaf (eveneens van Salvation Army) in Agona Swedru. In een vergadering hebben we vandaag onze verwachtingen op papier gezet van de instellingen die we tot nu toe gezien hebben. Als belangrijkste doel stellen we ons het overdragen van informatie aan en het trainen van de mensen die hier werken. Er kot namelijk ook weer een moment dat wij hier weg gaan en het zou zonde zijn als er na ons vertrek niets meer op logopedisch gebied zou gebeuren. Dan hebben we in principe nog niets bereikt. We willen ervoor zorgen dat we een 'blijvende' (in elk geval voor langer dan de periode dat wij hier zijn) bijdrage leveren. We verwachten 'vast' te kunnen gaan werken in de School for the Deaf en Father John School in Winneba en in de School for the Deaf en de Clinic in het Refugeecamp. De instellingen van de Salvation Army zien we, mede vanwege de grote reisafstand, eerder als plaatsen waar we door middel van workshops adviezen kunnen overbrengen. Het precieze plan wordt echter pas volgende week opgezet. Maar er zijn in elke geval meer dan genoeg mogelijkheden.

Jullie zijn vast ook benieuwd naar wat ervaringen van de Ghanese cultuur. Ik heb inmiddels mijn eerste trotro-rit erop zitten. Een hele belevenis. Een trotro is een busje waarin zoveel mogelijk mensen worden geplaatst die dezelfde richting uit moeten. Onderweg stappen er steeds mensen uit en in, die de raarste dingen mee naar binnen nemen. Het toppunt was wel een vrouw die met een (nog levende!) kip naar binnen kwam die ze vasthield aan de bij elkaar gebonden pootjes. Maar ook een vrouw met een emmer vol vis maakte me niet echt blij. Gelukkig zat ik bij het raampje om af en toe wat frisse, niet naar vis stinkende, lucht te halen. Bij het wachten op het vertrek van de trotro in Agona Swedru trok er een stoet van zingende vrouwen aan ons voorbij, die allemaal een rode doek op hun hoofd droegen. Zij werden begeleid door een bandje van een aantal mannen met blaasinstrumenten. Het bleek dat zij een begrafenis vierden. De foto van de overledene droegen ze mee. Blijkbaar wordt de dood in Ghana niet gezien als iets verdrietigs, maar als iets dat gevierd moet worden.

Dat waren zo'n beetje mijn indrukken van de afgelopen dagen, zowel wat betreft logopedie als wat betreft de Ghanese cultuur. Hopelijk voelen jullie je niet overladen met informatie.... Als dat wel zo is: de berichten blijven op de site staan, dus je kunt ze altijd nog eens lezen.

Ik hoop ook weer van jullie te horen hoe het leven in ons kikkerlandje ervoor staat.

Groetjes, Marielle