Kakum National Park

Gisteren schreef ik al dat ik hoopte vandaag de verhalen en mooie foto's van het Kakum National Park met jullie te kunnen delen. Het park was in een woord geweldig!

Het bereiken van het park had wel nogal wat voeten in de aarde. Via de Lodge hadden we al een aantal dagen van te voren een taxi geregeld, met een chauffeur die bij de Lodge bekend was. Hij zou ons naar het park brengen, daar wachten en ons dan weer terug brengen. Om 5.00 uur (zo vroeg, omdat het 3 uur rijden is en ons was aangeraden op tijd daar te zijn) stond hij zoals afgesproken voor de deur. We keken elkaar al meteen vreemd aan toen we hoorden wat voor een raar geluid de koppeling maakte. We waren Winneba nog niet uit of de auto ging geen meter meer vooruit. Volgens ons beperkt autotechnisch inzicht duidelijk een koppelingsprobleem! ;) De chauffeur bood aan een andere taxi voor ons te regelen voor dezelfde prijs. Met de 'nieuwe' chauffeur was in principe niets mis: Hij reed voor Ghanese begrippen heel netjes. En met een beetje hulp van de borden langs de weg en ondersteuning van ons en onze Bradt Travelguide wist hij ook de weg. Het grote probleem was echter dat het in de taxi ongelooflijk naar benzine stonk. Niet alleen maakte dit ons angstig dat er ook met deze auto iets aan de hand was, het was ook niet uit te houden in de auto en we waren blij dat de raampjes open waren. Bij het park aangekomen hebben we de chauffeur voor de helft van het afgesproken bedrag vriendelijk gezegd dat hij nu kon gaan. Daar ging hij niet mee akkoord. Na onderhandeling door de receptionist van het park hebben we iets bij de prijs gedaan en waren we gelukkig van hem af. Eenmaal in het park waren we deze hele taxi-geschiedenis gelukkig snel vergeten.

We zijn meteen gestart met hetgene waar het park om bekend staat: de Canopy Walk. Canopy verwijst naar de laag van het regenwoud waar je over uit kunt kijken. Samen met een groep van zo'n 20 Amerikanen en Canadezen, die er niet allemaal goed voorbereid uitzagen (teenslippers, rokken, schoudertasjes...) liepen we met onze gids via stenen trappen omhoog. We kwamen uit op een platform vanwaar we de touwbruggen konden betreden. Om te veel wiebelen te voorkomen, moest iedereen een voor een de brug op gaan en mocht de volgende pas vetrekken als degene ervoor halverwege was. In totaal waren er 7 bruggen, die eerst opliepen in hoogte en daarna weer af. Het hoogste punt was zo'n 40 meter boven het oerwoud. Ik weet niet hoe het kan, maar ik heb geen moment last gehad van mijn hoogtevrees en alleen maar genoten van het geweldige uitzicht over het groen zover ik kijken kon! Na de 'Walk' vervolgden wij (de vijf logo's) onze tocht met de gids, terwijl de Amerikanen en Canadezen alweer weggingen. Zij waren blijkbaar alleen voor de publiekstrekker gekomen. Tijdens een tocht van ongeveer 1,5 uur kregen we uitleg over allerlei verschillende bomen, planten en andere zaken die we in het woud tegenkwamen. Dieren hebben we helaas niet gezien, die zijn er overdag meestal niet. Wel weten we nu o.a. waarvoor de bast of het sap van bepaalde bomen gebruikt wordt (bv. om astma te genezen, om je darmen op gang te brengen of om iemand te vermoorden), van welke bomen pianotoetsen gemaakt worden en dat bomen met wijd uitlopende wortels zachter hout hebben. Het was allemaal mooi om te zien en erg interessant om te horen! Op de terugweg naar de receptie passeerden we twee mannen die palmwijn en kokosnoten verkochten. Hier heb ik voor het eerst kokosmelk vers uit de koksnoot gedronken. Heerlijk! Na terugkomst hebben we nog in het bezoekerscentrum rondgekeken, waar we nog wat extra achtergrondinformatie te weten kwamen.

Na afloop van deze geweldige ervaring zijn we met de trotro, met een veel veiliger gevoel, meer beenruimte en goedkoper, naar Winneba teruggegaan.
Dit zullen we niet snel vergeten!

Op dit verhaal en vooral op de foto's wilde ik jullie niet een hele week laten wachten. Ik hoop dat jullie het met me eens zijn dat dit zo mooi is dat ik het zo snel mogelijk met iedereen wil delen.

Heel veel groetjes, Marielle