Aan de slag

Deze week is dan eindelijk het echte werk begonnen. Op beide scholen hebben we kennis gemaakt met de leerlingen en een indruk gekregen van het verloop van de lessen.

Bij de School for the Deaf in Winneba hebben we van de leraressen een lijst gekregen met de kinderen die volgens hun voor therapie in aanmerking komen. Dit zijn sowieso de kinderen die vorig jaar al zijn behandeld en daarnaast nog enkele andere kinderen. Van deze kinderen zal ik Eric en Promise gaan behandelen. De keren dat we de school bezocht hebben, werden we steeds belaagd door hordes kinderen. Ze wilden ons allemaal aanraken, omhelzen, aaien of kietelen. En natuurlijk wilde ze onze naam weten. We voelden ons net popsterren die zich door een horde fans heen moesten worstelen. We mochten ook getuige zijn van de "morning assembly": de kinderen staan in rijen opgesteld en zingen, begeleid door trommels. Na afloop marcheren ze per groep, wederom zingend, naar hun lokaal. De kinderen die wij gaan behandelen zijn met hun leraressen naar de therapieruimte gekomen. We konden goed met de kinderen communiceren en ze waren vrij rustig (de een wat meer dan de ander), maar toen ik eenmaal mijn fototoestel had uitgehaald was er geen houden meer aan. Ze wisten niet hoe gek ze moesten doen, zoals op de foto's ook wel duidelijk wordt. We hebben de kinderen ook een aantal uren geobserveerd in de les. Dat gaf me veel informatie over 'mijn' beide patientjes, maar het was wel erg vermoeiend. Met name omdat ik de aandacht op die twee kinderen gericht moest houden, terwijl er buiten veel lawaai was, de deur naar de andere lokalen openstond, de kinderen zelf steeds onrustiger werden en de lerares af en toe met haar stok op het bord, de tafel of een kind (!) sloeg. De lerares was zeer goed voorbereid en er zat een goede structuur in haar lessen. Wat deze lerares verder heel goed deed, was het spreken bij de gebaren. Zij had er ook goede argumenten voor waarom dit belangrijk is. Had iedereen die maar...

Op de School for the Deaf in Buduburam hebben we dit namelijk bijna niemand zien doen. We vroegen ons na de eerste dag dan ook af wie we het eerst zouden moeten behandelen: de leraren of de leerlingen. De lessen verliepen rommelig. Regelmatig liepen er kinderen uit andere klassen binnen en de kinderen liepen constant door het lokaal. De communicatie verloopt hier door de meeste leraren alleen via gebarentaal. Wat erg zonde is, zeker als je bedenkt dat er kinderen met restgehoor en spraakmogelijkheden in de klassen zitten. We hebben de aanwezige dossiers ingekeken en met de betreffende leerlingen een op een gesprekken gevoerd. De communicatie verliep niet altijd even makkelijk, omdat wij de gebarentaal (nog) niet goed beheersen, maar uiteindelijk hebben we wel van iedereen de informatie gekregen die we wilden. Binnen de verschillende klassen zijn er grote leeftijdsverschillen. Er zijn hier meerdere mensen van mijn eigen leeftijd die nog op een vrij laag niveau functioneren. Het lijkt me spannend ook met hun te werken, omdat je bij iemand van je eigen leeftijd natuurlijk een andere aanpak nodig hebt dan bij kinderen. Uit de gesprekken en dossiers bleek dat veel van deze leerlingen al veel hebben meegemaakt. Zo was er een meisje die verschillende familieleden had verloren in de oorlog en zelf door de harde knal van een schot slechthorend is geworden. Verder zijn er enkele leerlingen die niet meer met hun biologische ouders wonen en hebben veel ouders geen bron van inkomsten. Degenen die hoortoestellen hebben (vaak geschonken door het goede doel) zijn ze of kwijt of de toestellen zijn stuk en ze kunnen de reparatie niet betalen. Ik vind dat het weinig nut heeft hier geld in te steken en de mensen dan verder niet te instrueren over het gebruik, waardoor er te onvoorzichtig mee om wordt gegaan. Tijdens de pauzes werden we uitgenodigd met de leraren en leerlingen mee te eten. Deze uitnodging hebben we aangenomen. Na de eerste hap merkte ik het al: dit is ongelooflijk pittig! Het brandde overal in mijn keel en rond mijn mond. Ik kan me niet voorstellen dat kinderen dit kunnen eten. Hopelijk raken we er, net als de kinderen, snel aan gewend. Met de jongste kinderen hebben we ter kennismaking memory gespeeld. Dit pikten ze heel snel op en ze waren er ook erg goed in. Ook de oudere kinderen vonden dit wel interessant, waardoor het na een tijdje wel leek alsof de hele school memory aan het spelen was. Ook hier was mijn fototoestel erg populair. Op een gegeven moment kwamen er zoveel kinderen vragen een foto van hen te maken, dat ik alleen nog maar gedaan heb alsof ik een foto maakte.

Verder heb ik deze week de bloktest, waarover ik eerder al schreef, vertaald. Ik hoop hem snel te kunnen introduceren in het Centre.

Het is grappig om te merken dat via de mensen uit mijn mailinglist de site ook bij anderen bekend wordt, waardoor ik reacties krijg uit onverwachte hoek. Heel leuk!

Deze week is zowaar nog sneller voorbij gegaan dan de andere weken. Waarschijnlijk doordat we zoveel gedaan hebben. Ik kan me niet voorstellen dat een kwart van onze tijd hier er nu al opzit. De tijd vliegt! Door al dat werken ben ik niet eens meer aan mijn verslagen toegekomen, daar moet ik dan (helaas) in het weekend nog maar wat tijd aan besteden.

Dat was dan mijn overvolle, maar zeer productieve week...
Ik hoop ook snel weer van jullie te horen!
Groetjes, Marielle