Een week vol onverwachte gebeurtenissen

De afgelopen week was vol van onverwachte gebeurtenissen, waardoor de week totaal anders liep dan ik me vooraf had kunnen bedenken.

Dat begon al op zondag. Wat een rustig dagje leek te worden eindigde in een avontuur. Na eerst wat op het balkon te hebben gezeten met mijn mp3-speler en boek, ging ik met Britta naar het strand. We liepen een stuk door het water en zochten een plekje in het zand. Ineens zagen we drie jongens aan komen lopen met een schildpad. Het was ons op die afstand niet duidelijk wat ze met het dier aan het doen waren, maar toen ze dichterbij waren zagen we duidelijk dat ze hem meesleepten om hem te vangen. Door onze schildpad-ervaring in Apam wisten we dat dit verboden is. Dus besloot ik de baas van de Lodge te bellen. Terwijl ik aan de telefoon was, stond Britta op en liep op de jongens af. Heel kordaat van haar, ik zou het niet gedurfd hebben. Ze heeft ze verteld dat het verboden was (hoewel ik denk dat ze dat best wisten) en gezegd dat ik de politie aan het bellen was. Dat maakte kennelijk zo'n indruk dat ze het beest lieten gaan. Wat een prachtig dier! Heel mooi om het eens van dichtbij gezien te hebben, maar natuurlijk triest dat dat in zo'n situatie gebeurt. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij me om vast te leggen hoe de schildpad op eigen kracht terug de oceaan in ging. Achteraf waren we best trots over onze reddingsactie!

Op maandag hadden we onze eerste echte therapiedag bij de School for the Deaf in Winneba. Toen we opstonden regende het pijpenstelen en het zag er niet naar uit dat dat de eerste uren zou ophouden. Gewapend met regenjas (die je in deze hitte echt niet kunt dragen, want dan wordt je net zo goed nat, maar dan van het zweet) en paraplu zijn we toch maar naar ons werk gegaan. Het bleek dat bijna de helft van onze patientjes niet naar school gekomen was, vanwege de regen. Met de andere hebben we ter introductie een spel gedaan. We hebben ontdekt dat het heel goed gaat om met z'n tweeen tegelijk aan twee kanten van de ruimte therapie te geven. Gelukkig maar, dat komt dan goed uit met onze planning. Volgens de leraressen zouden met name de oudere kinderen niet gemotiveerd zijn voor de therapie en moesten we hen brood of koekjes geven als beloning. We hebben besloten het toch eerst met stickers te proberen. We stonden verbaasd over de motivatie: toen we de kinderen gingen halen hoefden we maar onze hand uit te steken, of ze renden al met ons mee en ze waren ontzettend blij met de sticker na afloop. We hebben dus geen idee hoe de leraressen daarbij komen...

Dinsdag was het de bedoeling in Buduburam verder te gaan met het lezen van de dossiers. Wat bleek: die waren er nog niet. Dus moesten we snel iets anders bedenken. We zijn toen gestart met het samenstellen van een articulatiescreening, waarin alle klanken uit de Engelse spraak voorkomen. Als je daarmee bezig bent, zie je meteen een groot verschil tussen het Nederlands en het Engels: je ziet niet aan het woord hoe je het moet uitspreken. We hebben de screening inmiddels bij een jongetje uitgeprobeerd en dat ging erg goed.

Woensdag gebeurde er wederom iets onverwachts: Nina stond op met een gezwollen en tranend oog dat ook nog eens erg pijn deed. Katrin is met haar mee gegaan naar de oogarts, waardoor ik de eerste uren in Buduburam alleen moest werken. Die tijd heb ik besteed aan het verder uitwerken van de aticulatietest.

Donderdag ging het met Nina, ondanks de oogdruppels en pijnstillers die ze gekregen had, niet veel beter. Dus moest ik de therapie in Winneba in mijn eentje doen. Toen ik bij het Centre kwam kon ik mijn ogen niet geloven: het hele Centre stond vol water. Mr. Essel had een kraan laten openstaan. Als er geen stroom is komt er blijkbaar ook geen water uit de kraan, dus heeft hij dat overdag niet gemerkt. Toen er om 18.00 uur weer stroom was is die kraan beginnen te lopen tot de volgende morgen en heeft zo een groot deel van het Centre onder water gezet. Toch wilde ik graag de therapie door laten gaan dus heb ik de benodigde spullen uit de ruimte gepakt en ben naar de school gegaan. Het was best lastig daar een ruimte te krijgen, maar ik wilde niet opgeven. Uiteindelijk is het me gelukt alles te doen wat ik gepland had. Dit alles onder grote publieke belangstelling, want doordat ik in een klaslokaal zat konden alle andere nieuwsgierige kinderen mee komen kijken. Het kwam me nu wel goed uit dat ze het hier niet zo nauw nemen met pauzetijden. De pauze duurt eigenlijk maar een half uur, maar nu heb ik in anderhalf uur al mijn patientjes kunnen behandelen. Al blijft er zo natuurlijk netto niet veel lestijd over als ze elke pauze met een uur verlengen. Op de terugweg zag ik dat ze bij het Centre alle vloerbedekking en de papierkraam, computer en printer uit het kantoor waar de boosdoener zich bevond, in de zon hadden gelegd om te drogen. Nu maar hopen dat ze alles weer op orde krijgen.

Vrijdag (vandaag dus) moest ik wederom alleen naar Buduburam, omdat Katrin met Nina naar een specialist in Accra ging om het oog nader te laten bekijken. Ik hoopte dat de dossiers er nu zouden zijn, maar wist anders niet hoe ik de dag alleen om zou krijgen. Onverwacht deed er zich een hele goede invulling van de dag voor. Steve en Papu zouden in het kader van de PTA (Parent Teacher Association) enkele ouders aan huis bezoeken. Daardoor had ik de gelegenheid mij bij de ouders te introduceren, een indruk te krijgen van hoe de kinderen leven en de ouders een beeld te geven van wat ik als logopedist voor hun kind kan doen. De levensomstandigheden die ik zag, waren in de meeste gevallen een stuk beter dan die bij de kinderen in Winneba.

Verder heb ik inmiddels de eerste twee lessen van de gebarenworkshop achter de rug. Ik vind het erg lastig om de gebaren precies juist te maken. Als je al een vinger anders houdt, 'zeg' je al iets anders. Bovendien is het vaak zo dat je zelf denkt dat je het goed doet, maar dat het voor degene die het ziet toch verkeerd overkomt. Daarom kun je bij het oefenen niet zonder een medestudent of een spiegel.

Hopelijk gaat het snel beter met het oog van Nina, zodat ook zij weer kan genieten van alles wat we hier meemaken.

Zoals jullie nu wel hebben kunnen lezen, kun je je hier nooit van te voren bedenken hoe een dag zal lopen. En dat vind ik nou juist hartstikke leuk!

Ik hoop snel van jullie te horen of er bij jullie ook nog onverwachte (of ook verwachte) dingen gebeuren.

Heel veel groetjes, Marielle