Onvergetelijke indrukken

Deze week zijn er een aantal dingen die zo'n indruk op me hebben gemaakt, zowel positief als negatief, dat ik ze niet snel zal vergeten.

Het meest indrukwekkende was het bezoek aan Cape Coast Castle op zaterdag. En dan heb ik het niet eens zozeer over de mooie uitzichten vanaf het kasteel (zie foto's), hoewel ik daar ook van heb genoten, maar meer over de schokkende verhalen over wat de slaven daar allemaal hebben moeten doorstaan. We zijn in de kelders geweest waar de slaven soms meer dan een maand opgesloten zaten. We hebben kunnen ervaren hoe dat geweest moet zijn. Er kwam haast geen licht binnen. Bovendien leefden ze op een mengsel van stro en ontlasting en konden ze zich alleen wassen als het regende. Ook was er een kelder waar degenen die te zwak waren, afgesloten van licht en lucht, naar toe gingen om te sterven. De vrouwen hadden al helemaal niet te lachen, omdat sommigen van hen ook nog uitgezocht werden om met de gouverneur of een van de soldaten het bed te delen. Schokkende verhalen, die, zoals onze gids nog maar eens benadrukte, nooit vergeten mogen worden. Cape Coast was overigens een leuke stad. Het was er veel rustiger dan in Accra en je kon vanuit verschillende punten van de stad steeds prachtig over de oceaan uitkijken.

In Buduburam hebben we de kans gehad de dossiers door te nemen. Daarbij kwam ik tot de conclusie dat vele gezinnen tussen 2002 (het jaar dat de school is opgericht en de formulieren zijn ingevuld) en nu een enorme ontwikkeling hebben doorgemaakt. Wat ik in de omschrijvingen las kwam in veel gevallen niet meer overeen met de situatie die ik afgelopen vrijdag bij de huisbezoeken gezien heb. Zo stond er 'one room cement block house' 'no water, toilet and electricity' en 'very poor living conditions', terwijl deze mensen nu in een mooi huis met meerdere kamers en zelfs radio en tv leefden. Dat is natuurlijk alleen maar mooi om te zien!
Verder hebben we in Buduburam kennisgemaakt met een vrouw die Duits kon spreken. We hebben haar verteld over ons werk. De volgende dag kwam ze ons opzoeken in de school. We waren net bezig met de gebarencursus. Toen we uit de les kwamen, stond ze nog steeds op ons te wachten. Joanna, de Nederlandse ergotherapeut die in het kamp werkt, riep ons binnen in haar kantoor. Ze legde ons uit dat deze vrouw psychisch helemaal in de war is door de gebeurtenissen van de oorlog. Ze heeft in Duitsland gestudeerd en voelt zich daardoor nog steeds westers. De mensen in het kamp noemen haar dan ook 'obruni'. Ze klampt iedereen aan voor hulp en geld. Joanna gaf aan dat ze ergens een grens had moeten trekken en nu eenmaal niet iedereen kon helpen. Ze vroeg onze mening. Ik heb gezegd dat ik hier kom om mensen te helpen door mijn werk en niet door geld. Dat zou ze aan de vrouw uitleggen. Toen we het kamp uitliepen kwam de vrouw ons achterna. Ze begon tegen ons te schreeuwen dat ze 2 uur op ons gewacht had en dat het helemaal niet klopte dat ze geld van ons wilde. Katrin heeft haar uitgelegd dat we van dit geschreeuw niet gediend waren. Toch bleef ze maar doorgaan. Toen zei ze ineens: "It is because I am black. You say you want to help us, but you are racists!" Deze opmerking raakte me vreselijk! Het laat me nog steeds niet helemaal los. We hebben er met elkaar over gepraat en inderdaad gezegd dat we onze grenzen moeten stellen en niet iedereen kunnen helpen, maar dat is soms wel lastig.

In Winneba voelen we ons niet altijd gesteund door de leraren als de kinderen niet gemotiveerd zijn om mee te komen. Het meest vervelende is wel dat de leraren vinden dat wij de kinderen eten moeten geven en hen dat ook vertellen. Met het gevolg dat sommige kinderen op de terugweg boos worden, omdat ze geen eten krijgen. We hebben dit probleem met Mr. Essel, hoofd van het Centre, besproken. Ook hij vond (gelukkig!) dat eten een verkeerde vorm van beloning is. We houden ons dus gewoon aan onze beloningsschema's met stickers. En het gekke is: als de kinderen eenmaal bij ons zijn, doen ze vol overgave mee en zijn heel blij met de sticker! Om wat meer inzicht en begrip bij de leraren te creeren, willen we een workshop plannen, waarin we algemene uitleg over logopedie geven en ook de meerwaarde hiervan naast het onderwijs aan bod laten komen. Hopelijk voelen we ons dan wat meer gesteund. Nina is inmiddels weer aan het werk, waardoor we voor het eerst hebben kunnen uitproberen hoe het werkt als een van ons de kinderen haalt en brengt terwijl de anderen therapie geven. Dat gaat heel goed en daardoor gaat er ook geen therapietijd verloren aan het van en naar het Centre lopen. Momenteel wordt er in Ghana gestaakt in het onderwijs. De school waarbij de School for the Deaf behoort doet hier ook aan mee. Daardoor vreesden we even voor onze therapieen komende week. Vanmorgen kregen we na een uur wachten echter te horen dat de leraren van de School for the Deaf niet gaan staken. Deze 'speciale' kinderen hebben het onderwijs namelijk te hard nodig. In mijn ogen heeft elk kind, met of zonder handicap, evenveel recht op onderwijs. Maar in het belang van de kinderen van deze school is het in elk geval goed dat het onderwijs, en dus ook de therapie, doorgaat.
Eindelijk hebben we ook concrete afspraken kunnen maken bij de Father John School. Door de ziekte van Nina was dat op een laag pitje komen te staan. Maar nu weten we welke kinderen we kunnen behandelen en waaraan we bij ieder van hen kunnen werken. Ik zal Ben onder mijn hoede nemen, met wie ik volgende week kennis zal maken. Ik ben benieuwd!

Vandaag moesten we voor onze financiele zaken weer eens naar Accra. We waren erg verbaasd onderweg te zien dat er huizen en winkels met bulldozers gesloopt werden. Het bleek dat ze de weg hier breder zouden maken. Blijkbaar wordt dan alles wat in de weg staat radicaal verwijderd...
In de Koala-supermarkt (waar je ongeveer alle westerse producten kunt krijgen, als je maar genoeg betaalt)hingen al overal de Kerstversieringen. Kennelijk zijn ze daar hier net zo belachelijk vroeg mee als in Europa.
Bij de bank had Jantje wat problemen haar geld te krijgen, maar na contact opgenomen te hebben met haar Duitse bank waren die vrij snel verholpen. Wat een service op vrijdagmiddag! Het wachten werd veraangenaamd door twee heren die, in het kader van promotieactiviteiten, langskwamen met chocolade en frisdrank. Dan is het ineens een stuk minder erg 2 uren in de bank te moeten zitten.

Het zeer zonnige weer wordt hier intussen af en toe onderbroken door een stevige bui, wat niet normaal schijnt te zijn voor de tijd van het jaar maar wel zorgt voor wat aangename verkoeling.

Het is een cliche om alweer te schrijven dat de week voorbij is gevlogen, maar dat is toch echt zo!

Jullie horen snel weer van me!

Groetjes, Marielle