Tijd voor een feestje!

In Buduburam hebben we deze week de laatste intakes gedaan, waarna we konden plannen wie we gaan behandelen en wie van ons welke student gaat behandelen. Degene die hierbij de meeste indruk op mij heeft gemaakt was J.U. Deze jongen heeft het syndroom van Down, maar is niet doof en kan spreken. Hij hoort dan ook eigenlijk niet op de School for the Deaf thuis. De enige reden dat hij hier is, is dat er op het kamp geen school voor verstandelijk gehandicapten is. Voor mij was meteen duidelijk dat ik hem therapie wil geven, zodat hij in elk geval einige specifieke aandacht gericht op zijn problemen krijgt en het toch nog een waarde heeft dat hij naar de school komt. Ik zal wel echt bij nul moeten beginnen, maar hoop iets voor hem te kunnen betekenen.
Verder hebben we in het kader van de Parent Teacher Association weer enkele families in het kamp bezocht. Het is leuk om te zien hoe fanatiek sommigen zijn in het oefenen van de gebarentaal, maar sommigen hebben er ook veel moeite mee doordat ze niet kunnen lezen en schrijven. Een moeder bezochten we in haar beauty-salon. Ze raadde ons aan naar haar toe te komen als we onze haren of nagels gestyled wilden krijgen. Helaas was zij zelf een lopende antireclame voor haar zaak: uitgedroogde vaaloranje haren, waarin enig model ver te zoeken was. Op verzoek van het hoofd van de Association hebben we een lijst opgesteld met redenen waarom je een doof kind naar school moet laten gaan. Deze zal hij dan gebruiken, wanneer hij gezinnen bezoekt wier dove kind nog niet naar school gaat.

In Winneba werd de werkweek beheerst door stakingen en regenval. Hoewel de leraren van de School for the Deaf hadden aangegeven niet te gaan staken, hadden de stakingen hier wel degelijk invloed. Op de reguliere school werd namelijk wel gestaakt. De leerlingen waren ondanks dat gewoon naar school gekomen en renden over het schoolplein, zonder dat er iemand naar hen omkeek. Hierdoor waren de kinderen van de School for the Deaf natuurlijk ook niet meer te houden. De leraren hadden dan ook maar besloten de pauze te verlengen. Met het gevolg dat ik de jongens tijdens het voetballen moest vragen mee naar de therapie te komen. Voor een jongen van ongeveer 12 jaar is er natuurlijk niets ergers dan te moeten stoppen met voetballen. Uiteindelijk besloten de leraren toch maar weer eens met de les te beginnen en lukte het om ze mee te krijgen. En naast hen nog een heleboel andere nieuwsgierige kinderen, die ons ongestoord konden achtervolgen, aangezien hun leraren er toch niet waren. Op donderdag heeft het de hele dag non-stop flink geregend. We vroegen ons dan ook af wie van de kinderen naar school zou zijn gekomen. Toen ik de lerares belde om dit te vragen, bleek dat zij zelf niet eens naar school was gegaan. Ik weet niet of ze uberhaupt nog gegaan zou zijn als ik haar niet gebeld had... In elk geval kreeg ik na anderhalf uur een telefoontje dat 3 van de 7 kinderen er wel waren. Daarbij was ook een van mijn patientjes, waardoor ik de kans had mijn eerste echte therapie te geven (tot nu toe waren het nog steeds onderzoeken) en dat verliep super!
Op de Father John School werd er wel gestaakt. Alleen waren ze vergeten om ons dat te vertellen, waardoor we voor een gesloten deur stonden. We hadden daarna met de lerares afgesproken ondanks de stakingen de kinderen aan huis te bezoeken, maar dat hebben we moeten afzeggen vanwege de zware regenval. Helaas heb ik dus nog steeds geen kennis kunnen maken met Ben.

Na deze drukke en soms chaotische werkweek was het tijd voor een feestje: mijn 22e verjaardag!
Om half 7 ´s ochtend verblijdden mijn mede-Ghana-gangers mij met een serenade voor mijn deur. Ze hadden het balkon versierd met ballonnen en een mooie kaart voor mij geknutseld met felicitaties in Nederlands, Duits, Engels en Fante (Ghanees dialect dat in Winneba het meest gesproken wordt). Ook kreeg ik wat post uit Nederland. Ik vond het al heel wat dat er 2 kaarten op tijd waren aangekomen, maar in de loop van de dag bleek dat dat niet alles was. Want tijdens het werk en daarna kreeg ik ongeveer elke uur een kaart. Door al deze kaarten, mailtjes, sms-jes, e-cards (ook al kon ik die niet allemaal lezen...), reacties op deze site en telefoontjes, kreeg ik toch het gevoel dat jullie mijn verjaardag met mij mee hebben gevierd, ook al ben ik dan ver weg. Allemaal heel hartelijk bedankt daarvoor!
Toen ik me zoals gewoonlijk goed insmeerde met zonnecreme, realiseerde ik me dat ik dat nog nooit heb hoeven te doen op mijn verjaardag. Wat een verschil met het herfstweer dat ik op die dag gewend ben!
Als ontbijt had ik als verrassing een traditioneel Ghanees verjaardagsontbijt geregeld, bestaande uit een puree van yams, rode olie en uien met voor iedereen een ei erbij (zie foto).
´s Avonds na het werk kwam het personeel tot mijn grote verrassing (nou ja, eigenlijk was het niet meer helemaal een verrassing, doordat de eigenaar van de Lodge zijn mond voorbij had gepraat...) met een taart met 22 kaarsjes aan, waarop stond ´Happy B´day Marielle’ (zie foto´s). Het is lang geleden dat ik op mijn verjaardag nog eens kaarsjes heb uitgeblazen, maar het lukte me toch in een keer. Van de andere meiden kreeg ik als cadeaus een landkaart van Ghana, een mooie houten riem en een typisch Ghanees spel. Diezelfde avond heeft een van de medewerkers van de Lodge mij dat spel uitgelegd en is het mij zelfs gelukt van hem te winnen (of zou hij mij hebben laten winnen???). Uiteraard hebben we ook geproost op mijn nieuwe levensjaar. Het was, zoals jullie lezen, een leuke dag vol verrassingen. Anders dan anders, maar wel leuk om mijn verjaardag een keer zo te vieren. Toch ben ik blij als ik dat volgend jaar weer met jullie allemaal erbij kan doen.

Gisteren zijn we naar Cape Coast geweest voor een batik-workshop (zie foto´s). Dit was erg interessant, leuk om te doen en ook nog met mooi resultaat. Eerst mocht je een kleur en een patroon uitkiezen. Ik koos voor lime-groen en het symbool voor hoop gecombineerd met een gekrulde rand. De stof werd strak gevouwen, zodat je deze lijnen kon volgen. Het patroon was uitgesneden in schuim, dat als stempel diende. De stempel werd in hete was gedoopt en vervolgens op de stof gedrukt. Dat was nog best lastig om dat op de juiste manier te doen, maar na een tijdje kreeg ik de ´feeling´ te pakken. Vervolgens werd de stof geverfd. In mijn geval in het bruin. De bestempelde delen blijven dan ongeverfd (bij mij dus groen). Daarna was het tijd voor de ´dewaxing´. De stof werd in kokend heet water gedompeld, om de was te laten smelten. In koud water komt de was vervolgens bovendrijven. Nog even drogen en onze zelf-gebatikte stof was klaar. Ik ben van plan er een kledingstuk van te laten maken in een van de vele naaiateliers hier.

Jullie lezen het: het was een weer een drukke week, maar met een hele leuke afsluiting!

Heel veel groetjes, Marielle