De helft zit er al op...

Het is bijna niet te geloven dat de helft van onze tijd hier in Winneba er nu al op zit. Daarom ben ik extra blij jullie te kunnen vertellen dat we deze week weer veel bereikt hebben. Dit ondanks het feit dat we maar 4 werkdagen hadden. Maandag was namelijk een ´public holiday´ vanwege het einde van de Ramadan. Op die dag hebben we echter ook niet stilgezeten. We hebben de dag gebruikt om die dingen te doen waar we naast het werk soms te weinig aan toekomen: het aanpassen van de plannen van aanpak voor de verschillende instellingen en het maken van therapiematerialen.

In Buduburam zijn we deze week dan eindelijk met de therapieen gestart. Van de 8 leerlingen die ik hier zal gaan behandelen, heb ik er tot nu toe 4 gezien. Het leuke aan het werk hier vind ik de grote diversiteit tussen de leerlingen, zowel in leeftijd als in doelen waar ik in de therapie aan werk. Na bij twee oudere studenten eerst de articulatiescreening te hebben gedaan, zat ik meteen boordevol ideeen over mogelijke therapiedoelen en hoe ik die op een leuke manier in mijn therapie zou kunnen verwerken. Bij twee kleinere meisjes is het echt beginnen bij de basis. Bij hen richt ik me in eerste instantie op de interactie in een gesprek, dat wil zeggen: ik leer ze dat ze op vragen kunnen antwoorden en niet alleen de gebaren van degene die tegenover hen zit moeten imiteren. Ook de concentratie is iets dat bij deze kleintjes nog veel aandacht verdiend. Met die druktemakertjes is een half uur therapie best vermoeiend.
Voor de leraren uit Buduburam gaf Mr. Essel deze week een ´lecture´ over het onderwijzen van dove kinderen. Wij hebben deze ´lecture´ bijgewoond, zodat we op de hoogte zijn van de informatie die de leraren krijgen en geen dubbele dingen vertellen in onze workshops. We waren aangenaam verrast door het feit dat Mr. Essel heel wat onderwerpen aansneed die ons bij de observaties in de klassen ook waren opgevallen. Hij benadrukte dat het belangrijk is om naast de gebarentaal te spreken en dat je de kinderen niets leert door ze alleen maar van het bord te laten overschrijven. Nu maar hopen dat de leraren dat oppikken, We zullen het in elk geval in de gaten houden.
Op vrijdag is het altijd erg lastig vanuit Buduburam een trotro te krijgen. In de meeste trotro's is niet eens meer een plek vrij, laat staan vijf. Ook deze vrijdag stonden we weer lang te wachten. Ineens stopte er een mooie BMW stationwagon. De bestuurder, een Ghanese 'businessman' moest toevallig ook in Winneba zijn en bood ons een lift aan. Zo kwamen we gratis, supercomfortabel, met airco (die wel erg koud stond, maar goed, daar ga je in zo'n geval niet over zeuren...) en razendsnel in Winneba. Dat is nog eens een leuk alternatief voor de trotro!

De therapieen voor de kinderen van de School for the Deaf in Winneba verliepen ook deze week weer prima. Met name Eric presteert ongelooflijk goed en gaat met sprongen vooruit. Alleen al uit zijn therapie haal ik enorm veel voldoening en motivatie. Maar ook Promise doet het heel goed. Zeker als je bedenkt dat zij vorig jaar nog geen therapie heeft gehad, in tegenstelling tot Eric, moet ik heel tevreden zijn met wat ik met haar al bereikt heb.
Eigenlijk hadden we deze week een workshop voor de leraren in Winneba gepland, waarin de inhoud van ons werk aan bod zou komen. We hadden dit erg goed voorbereid en waren er blij mee dat we dit vrij snel hadden kunnen plannen, omdat we het belangrijk vinden dat de leraren meer inzicht krijgen in wat we doen. Helaas waren er te weinig leraren aanwezig en is de workshop uitgesteld naar volgende week. Hopelijk komen er dan meer leraren, zodat we nog meer mensen bereiken. De leraren die er donderdag wel waren, zijn in groepjes mee naar het Centre gegaan om de therapie te observeren. Ze waren erg geinteresseerd en vonden het leuk om een keer mee te mogen kijken. Zo hebben we ondanks dat de workshop niet door is gegaan, sommige leraren toch al meer inzicht in ons werk gegeven.
Een minder leuk bericht was dat een van de meisjes, aan wie Britta therapie geeft, deze week erg stil en teruggetrokken was. Bij navraag vertelde de lerares dat enkele jongens op de dag dat het zo hard regende ´sex´ met haar hadden gehad. Wat we hier precies onder moeten verstaan is ons nog niet helemaal duidelijk, maar triest is het in elk geval!!! Zeker als je erover nadenkt dat dit misschien niet gebeurd zou zijn als de leraren hun verantwoordelijkheid hadden genomen en ondanks de regen gewoon naar school waren gekomen. Toevallig was dit meisje de eerste die haar beloningsschema compleet maakte en daarom een knuffeltje cadeau kreeg. Juist door het trieste verhaal dat eraan vooraf was gegaan, deed het extra goed om te zien dat ze hier heel blij mee was.

We kregen te horen dat de stakingen nog tot januari kunnen duren. De regering heeft namelijk nog niets ondernomen en het ziet er ook niet naar uit dat dit snel gaat gebeuren. We kunnen dus wel heel blij zijn dat de meeste van de scholen waar wij voor werken niet staken. Door dit bericht was ik wel bang dat ik geen therapie meer zou kunnen geven aan Ben van de Father John School. Die angst bleek onterecht. De lerares heeft namelijk beloofd volgende week een afspraak met de vader te maken, waarna ik Ben bij zijn opa, die wel op loopafstand woont, kan bezoeken. Volgens de lerares zou de vader het voor zijn zoontje over hebben tweewekelijks naar de opa te rijden voor de therapie. Dat klinkt positief! Als de vader zich al die moeite wil doen is hij zeker ook iemand die ik goed bij de therapie zal kunnen betrekken.

Vandaag ben ik met Nina en Britta naar het strand in Fete geweest bij het Till's No.1 Hotel. Het was een rare gewaarwording met bijna uitsluitend witte mensen aan een strand zonder plasticafval te liggen en niet de hele tijd 'obruni' te horen. Het strand was heel mooi en we hebben genoten van de zon, de zee en lekker eten en drinken. Een ideale plek om de accu weer op te laden voor een nieuwe werkweek.

Hoe die week is verlopen zullen jullie ook snel weer op deze site lezen.

Groetjes uit het superzonnige Ghana,
Marielle