Op de goede weg

De afgelopen week werd steeds meer duidelijk dat we op de goede weg zijn met ons werk. Dat bleek zowel uit de prestaties van de leerlingen in de therapie als uit het inzicht en de motivatie van de leraren en de dankbaarheid van familieleden.

Inmiddels heb ik alle 8 patienten in Buduburam minimaal 1 keer therapie gegeven. Weliswaar vaak niet op de geplande tijden, maar daar ga ik hier al lang niet meer van uit. JU, de jongen met het syndroom van Down over wie ik eerder schreef dat hij eigenlijk niet op deze school thuishoort, reageerde heel positief op het geluidenspel (zie foto). Ik had voor dit spel gekozen, omdat ik het belangrijk vind dat hij toch nog zoveel mogelijk geluid krijgt aangeboden. In de klas is het belangrijkste communicatiemiddel de gebarentaal, waardoor het gevaar bestaat dat zijn gehoor niet genoeg geprikkeld wordt. JU had zichtbaar plezier in het spel. Toen ik hem aan het einde van de week ging halen voor zijn tweede therapie, begon hij spontaan alle dieren te noemen die hij vorige keer geleerd had. Ik vond het super om te merken dat hij het zo goed had opgepikt! Voor Marie-Mah heb ik een ´ballonnenthermometer´ geknutseld om aan te geven of ze haar stem hard of zacht gebruikt (zie foto). Omdat haar stem heel aarzelend was, wilde ik haar meer gevoel laten krijgen voor het gebruik van haar eigen stem. Ook al had ik het gevoel dat ze haar stem nog niet helemaal liet gaan, het was in elk geval een stuk beter hoorbaar dan in het begin en ze vond het ook leuk om te doen. Bij Cross, een van de druktemakertjes waarover ik vorige keer schreef, heeft mijn consequente aanpak er duidelijk toe geleid dat ze de aandacht veel beter gericht houdt op waar ze mee bezig is en dat de onrust verminderd is. Hierdoor werd de therapie met haar voor mij ook een stuk aangenamer en minder vermoeiend. Nu de basis goed is, kan ik gaan nadenken over mogelijke verdere doelen. Tot zover de ´highlights´ van de therapieen in Buduburam.
De trotroritjes van en naar Buduburam zijn voor ons inmiddels de normaalste zaak van de wereld en we hoeven er allang niet meer over na te denken of we wel op de goede weg zijn, maar deze week zat er weer een bijzonder ritje tussen. Om te beginnen stonk het vreselijk in de trotro. Waar het nu precies naar stonk daar zijn de meningen nog over verdeeld, maar vies was het in elk geval. Ik moest helemaal achterin plaatsnemen. Achter mij lagen zakken (met godweetwat erin) opgestapeld. Toen de trotro afremde, viel een van de zakken in mijn nek. Tot overmaat van ramp begon de oude vrouw (zonder tanden!) naast mij te knikkebollen, waarbij ze steeds met haar hoofd mijn schouder raakte. Uiteindelijk viel ze zelfs helemaal in slaap. Ik was dan ook blij toen ik uit kon stappen. Daarna ben ik zo snel mogelijk gaan douchen, want ik had het gevoel dat die vieze lucht overal in was getrokken.
We hebben een veel relaxtere manier gevonden om in Accra geld te gaan halen. Op woensdag zijn we in de pauze vanuit Buduburam naar Accra gegaan. Onderweg regende het heel hard en door de slechte afwatering stonden heel wat straten blank. Als de trotro door het water reed spatte er een muur van water op. We hadden dan ook medelijden met de mensen die op de stoep liepen. Toen we in Accra uitstapten was het gelukkig weer droog. Het was duidelijk een stuk minder druk dan op vrijdag. Daardoor hebben we, in dezelfde tijd die we op vrijdag normaal nodig hebben om gestresst naar de bank te gaan en als we geluk hebben nog snel naar de winkel, nu gewerkt en op ons gemak geld afgehaald en boodschappen gedaan.

In Winneba zijn de therapieen ook deze week weer goed verlopen. Aan het eind van de therapie mogen de kinderen altijd een spel kiezen. Nu was Promise op het idee gekomen de ´Hüpfsacken´ te kiezen. Dat zorgde natuurlijk voor dolle pret en de kinderen konden zich eens lekker uitleven (zie foto). We hebben het verzoek gekregen in het vervolg zo vroeg mogelijk met de therapie te beginnen. De reden hiervoor: Hoe eerder wij klaar zijn met de therapie, hoe eerder de school gesloten kan worden. Diezelfde leraren die eerder zo principieel waren en zeiden dat deze speciale kinderen het onderwijs te hard nodig hadden en zij dus niet zullen staken, zijn nu geloof ik toch jaloers op hun stakende collega´s en vinden het ook wel fijn om niets te hoeven doen. Van de andere kant moeten we natuurlijk blij zijn dat ze het belang van onze therapie inzien en alles in het werk willen stellen om die door te laten gaan. Waarschijnlijk heeft onze workshop hier ook aan meegewerkt. Het uitstellen van de workshop is duidelijk niet voor niets geweest. Deze week waren alle leraren er en hun inbreng in de workshop was heel goed, hoewel ze in het begin nog wat aarzelend waren (zie foto). Aan het eind vroeg een van hen of het niet zonde zou zijn als het therapieproces in december zou stoppen. Natuurlijk vinden wij dat ontzettend jammer, maar onze stage duurt nu eenmaal maar tot december. Toen bleek dat een aantal leraren interesse zouden hebben de komende weken onze therapieen te observeren en uitleg te krijgen en aan de hand daarvan verder te gaan met het oefenen van de spraak als wij weg zijn. Het zou geweldig zijn als we dat gerealiseerd krijgen. Voor het zover is moet er wel eerst toestemming komen dat deze leraren naast het lesgeven tijdens hun ´internship´ ook deze activiteiten mogen uitvoeren. De workshop is uiteindelijk nog waardevoller geworden dan we verwachtten.

Naast het werk was er natuurlijk ook weer genoeg kans voor gezelligheid. Donderdagavond waren we door Annemiek, mijn Nederlandse ex-buurmeisje uit de Lodge die nu elders in Winneba een kamer heeft, uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten (zie foto). We hadden allerlei lekker varianten: met kaas, banaan en ananas. Ter afwisseling van het eten in de Lodge was het echt lekker de vertrouwde smaak van een pannenkoek te proeven! Bovendien was het een erg gezellige avond. Vrijdag legde Katrin ons in een melige bui uit wat een ´Schweinenberg´ is. Ook wij hebben het maar eens geprobeerd en er een foto van gemaakt.

Wanneer we ook goed moesten opletten om op de goede weg te blijven was zaterdag tijdens de familiebezoeken in Kasoa (een dorp in de buurt van Buduburam). Tot onze verrassing hadden Papu en Jackson het idee opgevat dit per fiets te doen. Inmiddels zijn we zo flexibel dat we ook voor een fietstochtje onze hand niet meer omdraaien. De fietsen werden gehuurd in het kamp. Het leek hen het handigst ´if they sleep here tonight´. Daar begrepen we niets van. Wilden ze nu dat wij daar bleven slapen om de volgende dag zo vroeg mogelijk te vertrekken? Nee toch? Het bleek dat ze met ´they´ de fietsen bedoelden, die alvast ´s nachts in de school zouden worden gestald. Haha! De fietsen waren stevige mountainbikes (zie foto). De mijne was wel een beetje laag en niet alle versnellingen functioneerden, maar ik kon ermee fietsen en dat is natuurlijk het belangrijkste. In een half uurtje fietsten we van Buduburam naar Kasoa. Van daaruit fietste iemand met ons mee naar de verschillende huizen. In het begin was er nog weinig zon en er stond wat wind en dus was het fietsen, ondanks de hobbelige wegen, wel aangenaam. Toen het echter warmer begon te worden merkte ik dat ik steeds moeilijker vooruit kwam. Bij elke familie werden we traditioneel verwelkomd met (een halve liter!) water. Door het fietsen heb ik dat er wel weer allemaal uitgezweet. De leefomstandigheden waren erg verschillend, van een halfopen ruimte van cementblokken tot een luxe afgewerkt huis met een eigen auto op de oprit. De ouders waren allemaal dankbaar dat wij met hun kind werkten. Ik vond het frappant om te horen dat een moeder God bedankte voor de oorlog in Liberie. Als die oorlog er niet geweest zou zijn, zou het kamp in Buduburam er niet geweest zijn en zou er voor haar dochter dus ook geen geschikte school in de buurt zijn. Een meisje aan wie ik therapie geef en die ik ken als heel verlegen, sprong thuis in het rond en liet tegen haar moeder ook luid en duidelijk haar stem horen. Wel leuk om dat verschil te zien. Hoewel het heel zinvol was met alle ouders eens te kunnen praten, hebben we vanwege de vermoeidheid toch besloten de leerlingen die nog verder dan Kasoa wonen niet nu per fiets te bezoeken maar wellicht een andere keer met de auto. Op de terugweg kreeg ik nog meer last van de warmte en van zadelpijn. Ik was dan ook blij toen we terug in Buduburam waren, waar we ter afsluiting samen gegeten hebben. Vandaag voel ik pas goed dat ik gisteren flink gefietst heb, maar die spierpijn zal vast wel weer overgaan. Tot die tijd zie ik die spierpijn en de blaar op mijn duim maar als een herinnering aan een leuke, maar zeker ook nuttige, dag.

Als ik zo de berichten uit Nederland lees, worden de contrasten qua weer alleen maar groter en ik heb begrepen dat er nogal wat mensen jaloers waren op mijn strandverhalen. Toch vind ik het ook wel weer leuk om als ik terugkom weer eens een dikke trui aan te kunnen trekken en me niet meer dagelijks met zonnebrand in te hoeven smeren. Maar dat duurt nog wel even, dus voorlopig blijf ik nog volop van het zonnetje genieten!

Laten jullie vanuit het koude Nederland weer wat van je horen?

Groetjes en tot het volgende berichtje,
Marielle